مژگان گشا جهان ته بال نگاه گیر
صیدت به زیر پاست ز شاهین کلاه گیر
بال هما ز شش جهتم سایه‌افکن است
اقبال گو کلاغ به بخت سیاه گیر
ای غرهٔ تمیز وبال جهان تویی
آیینه بشکن و همه را بیگناه گیر
آغوش بیخودی خط پرگار راحت است
رنگ به گردش آمده‌ای را پناه گیر
با دل چه الفت است نفس را در این مقام
منزل نشسته باش، تو برخیز و راه‌گیر
آخر تو از حباب تنک‌مایه‌تر، نه‌ای
خود را دمی عرق کن و بر روی راه گیر
آه از بلند ربختن شمع هستی‌ات
چندان که سر فراخته‌ای عمق چاه گیر
آن‌سوی عالم‌اند و به پیشت نشسته‌اند
در خانه‌های چشم سراغ نگاه گیر
ای باغبان خمار عدم تا کجا کشیم
ما را به سایهٔ مژه‌های گیاه گیر
آیینهٔ تامل موج گهر حیاست
گر نظم ما به سکته زنی عذرخواه گیر
بیدل شباب رفته به عبرت مقابل است
در سجده نیز قد دوتا را گواه گیر
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر از شاعری به نام مژگان است و در آن به مضامینی همچون تامل در زندگی، وجود، و ارتباط با هستی پرداخته شده است. شاعر از مژگان می‌خواهد که به زیبایی‌ها و فرصت‌های زندگی توجه کند و از قید و بندهای زمان و مکان رها شود. از آنجا که زندگی موقتی و ناپایدار است، باید به خود آگاهی و درک عمیقتری از هستی رسید. همچنین، اشاره به دوگانگی و تضادهایی در زندگی وجود دارد که نشان می‌دهد انسان باید در این تضادها راه خود را پیدا کند و به نوعی در جستجوی حقیقت باشد. در کل، این شعر طلب آگاهی و بیداری از خواب غفلت را دارد و ناامیدی از زوال و فانی بودن زندگی را با امید به شناخت و درک عمیقتر درهم می‌آمیزد.
هوش مصنوعی: با چشمان زیبا و دلربایت، دنیای اطرافت را بگشا و نظرها را به خود جلب کن. شکار تو زیر پای پری‌چهره‌ای است که مانند شاهینی باوقار و مغرور به نگه داشتن تو می‌پردازد.
هوش مصنوعی: شادی و اقبال من گویی از هر شش طرف به من سایه افکنده است، اما با این حال، کلاغی که نماد بخت و اقبال بد است، به من نشان می‌دهد که سرنوشتم همچنان تاریک است.
هوش مصنوعی: ای کسی که به پاکی خود می‌نازی، مشکل اصلی این دنیا خود تو هستی. کافیست آینه را بشکنی تا همه را بیگناه ببینی.
هوش مصنوعی: در آغوش ناگهانی و بی‌خود بودن، راحتی و آرامش وجود دارد. به کسانی که رنگ‌وبوی تغییر را تجربه کرده‌اند، پناه بدهید و از آنها حمایت کنید.
هوش مصنوعی: با دل چه ارتباطی دارد نفس در این مرتبه، همین جا نشسته‌ای؛ تو باید از جا بلند شوی و راهت را پیدا کنی.
هوش مصنوعی: در نهایت، تو کمتر از یک حباب هستی. برای یک لحظه خود را شستشو بده و بر روی مسیر قرار بگیر.
هوش مصنوعی: ای کاش می‌توانستم از سرنوشت تلخ و دردناک زندگی‌ات بیشتر بگویم. هر چه بالاتر می‌روی، خطر سقوط به عمق تاریکی بیشتر می‌شود.
هوش مصنوعی: افرادی در دوردست‌های عالم وجود دارند که با تو ارتباط دارند و می‌توانی از طریق چشمانت با آنها تماس بگیری.
هوش مصنوعی: ای باغبان مست دنیای غیرواقعی، تا کجا می‌خواهی ما را به زیر سایه‌ی مژه‌های گیاهان بکشانی؟
هوش مصنوعی: آینه‌ای که محتویات آن نشان‌دهنده عمق زندگی است، اگر تو به ما نظم و آرامش ندهی، لازم است که برای این اختلالی که به وجود آورده‌ای، عذرخواهی کنی.
هوش مصنوعی: در جوانی، تجربه‌ها به ما یادآوری می‌کنند که در برابر چالش‌ها و مشکلات، باید سر خم کرده و تواضع داشته باشیم. در این حالت، نباید فراموش کنیم که انعطاف‌پذیری و صبر، مثل دو ویژگی مهم، ما را در مسیر زندگی یاری می‌کنند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.