چشم واکردم به خویش اما ز آغوش شرار
غوطه خوردم در دم خواب فراموش شرار
از شکوه آه عالمسوز من غافل مباش
گلخنی خوابیده است اینجا در آغوش شرار
فرصت هستی گشاد و بست چشمی بیش نیست
این شبستان روشن است از شمع خاموش شرار
با همه کم فرصتی دیگ املها پخته‌ایم
برق هوشی‌کوکه برداربم سرپوش شرار
نیست صبح هستی ما تهمت‌آلود نفس
دود نتواند شدن خط بناگوش شرار
کسوت دیگر ندارد خجلت عریان تنی
می‌دهد پوشیدن چشم از بر و دوش شرار
داغ نیرنگم‌که در اندیشهٔ رمز فنا
منتظر من بودم و گفتند در گوش شرار
یک دل اینجا غافل از شوق تو نتوان یافتن
سنگ هم دارد همان خمخانهٔ جوش شرار
ساقی این محفل عبرت ز بس‌کمفرصتی‌ست
می‌کشد ساغر ز رنگ رفته مدهوش شرار
کو دماغ الفتی با این و آن پرداختن
کز دماغ خویش لبریزم چو آغوش شرار
نیست آسان از طلسم خویش بیرون آمدن
بیدل اینجا محمل سنگ است بر دوش شرار
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف حالتی از بیداری و خواب می‌پردازد. او از آغوش شرار (شعله) و تاثیرات آن بر زندگی‌اش سخن می‌گوید و به مشکلات و دشواری‌های وجود اشاره می‌کند. با وجود کمبود زمان و فرصت، او از زندگی و لذت‌های آن به شکل عمیق‌تری سخن می‌گوید و به کم‌فروغی زندگی و ناپایداری آن اشاره می‌کند. شاعر در نهایت به چالش‌های درونی خود می‌پردازد و بیان می‌کند که یافتن دل شاد در این دنیا بسیار دشوار است. او با استفاده از تصاویری چون ساغر و خمخانه، به انتقادی از زندگی و تمامیت آن می‌پردازد و در نهایت به ناامیدی‌اش نسبت به رهایی از این طلسم می‌رسد.
هوش مصنوعی: چشمم را باز کردم و به خودم نگاه کردم، اما در آغوش شعله‌ها غرق شدم و در نفس خوابِ فراموشی فرو رفتم.
هوش مصنوعی: از عظمت و درد عمیق من غافل نباش، زیرا در اینجا، در آغوش آتش، گل خفته‌ای وجود دارد.
هوش مصنوعی: زندگی فرصتی است که به راحتی در دسترس ماست و تنها نیاز به نگاهی متفاوت دارد. این مکان پر نور با وجود شمع‌های خاموش، هنوز هم از طریق شعله‌هایی که خاموش شده‌اند روشنایی دارد.
هوش مصنوعی: با وجود اینکه زمان کمی داشته‌ایم، توانسته‌ایم آمال و آرزوهای خود را به واقعیت تبدیل کنیم؛ اکنون فقط باید هوشیار باشیم و هر چه لازم است را عملی کنیم.
هوش مصنوعی: صبح زندگی ما پر از اتهام و شایعه است، و نفس ما مثل دود نمی‌تواند به خط سر گوش آتشین نزدیک شود.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان این موضوع می‌پردازد که وقتی فردی با مشکلات یا نواقصی مواجه می‌شود، دیگر نمی‌تواند پنهان کند که درونش چه می‌گذرد. حتی اگر سعی کند خود را بپوشاند یا بپوشد، آن حالت عریان و خجالت‌زده‌گی ناشی از وجود ضعف‌ها و احساساتش به وضوح قابل مشاهده است. در واقع، نمی‌توان به سادگی نادیده‌اش گرفت؛ زیرا هر کسی به نوعی آگاهی از این عدم تعادل و ناراحتی دارد.
هوش مصنوعی: من همیشه در فکر و اندیشهٔ ماندگاری بودم و داغ نیرنگی در دل داشتم که به من نشان می‌دهد باید حواسم به خطرهایی که در اطرافم وجود دارد باشد، چرا که در گوشم whispered کردند که آتش و خیانت در کمین من است.
هوش مصنوعی: در اینجا هیچ دلی نیست که از شوق تو غافل باشد؛ حتی سنگ هم در این مکان، به اندازه خمخانه‌ای که از آتش و شوق می‌جوشد، احساس دارد.
هوش مصنوعی: شراب‌فروش، در این محفل از کمبود فرصت‌ها صحبت می‌کند و می‌گوید که به خاطر غفلت و بی‌توجهی، لیوان شراب را از رنگ پریده‌ای پر می‌کند و ما را به حالت مستی می‌کشاند.
هوش مصنوعی: کسی که با دیگران ارتباط برقرار می‌کند، چون به وسعت احساسات و افکار خود پرداخته، سرشار از احساسات و شور و شوق مانند آغوش آتش است.
هوش مصنوعی: خروج از دشواری‌ها و مشکلاتی که خود انسان ایجاد کرده، کار ساده‌ای نیست. در این مسیر، بار سنگینی بر دوش احساسات مشتاق و داغ وجود دارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
شد نظر واکردنی خواب فراموش شرار
لغزش پای نگاهی داشت مدهوش شرار
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.