دل جهان دیگر از مرآت یکدیگر شود
نسخه بردارند چندان کاین ورق دفتر شود
ناز دارد رشتهٔ آشفتگیهای نیاز
زلف معشوق است کار من اگر ابتر شود
محوگردیدن سراپای مرا آیینه‌کرد
چون نگه درحیرت افتد عالم دیگر شود
تا دهد هر ذره من عرض حسرت‌نامه‌ای
این کف خاکی که دارم کاش مشتی پر شود
ای فلک از مشت خاک من برانگیزان غبار
شاید این ننگ هیولا قابل پیکر شود
با نسب محتاج نبود صاحب کسب و کمال
بی‌نیاز از بحر گردد قطره چون گوهر شود
سبحه‌داران پر جنون‌پیمای بی‌کیفیتند
جاده این کاروان یارب خط ساغر شود
همچو عکس زنگی از آیینه می‌گردد عیان
بر رخ ویرانه‌ام مهتاب اگر چادر شود
نیست غیر از وعظ خاموشی ز فریادم بلند
همچو نی گر بند بندم پایهٔ منبر شود
بی‌خموشی نیست ممکن پاس تمکین داشتن
موج درگوهرخزد هرجا نفس لنگرشود
بیدل آدم باش فکر راکب و مرکوب چیست
از هوس تا کی کسی پالان گاو و خر شود
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره تنهایی و دلتنگی انسان است که در جستجوی حقیقت و معنا در زندگی می‌گردد. شاعر به زیبایی و پیچیدگی روابط انسانی، عشق و نیازهای عاطفی اشاره می‌کند و بر این نکته تأکید می‌کند که گاهی اوقات، احساسات عمیق و آرزوها در دل انسان به گونه‌ای نمایان می‌شود که او را در حیرت فرو می‌برد. او به ناپایداری و زودگذر بودن زندگی اشاره می‌کند و همچنین به جهل و نادانی افرادی که فقط به ظواهر اکتفا می‌کنند، انتقاد می‌کند. در نهایت، شاعر احساس می‌کند که برای دستیابی به حقیقت و کمال، باید از نیازهای سطحی خود فراتر رود و به عمق وجودی خود نگاهی بیندازد.
هوش مصنوعی: دل انسان‌ها مانند آینه‌ای است که روح یکدیگر را منعکس می‌کند و به همین دلیل، هر یک از آنها می‌توانند از دیگری الهام بگیرند و تجربیات هم را درک کنند. این تبادل احساسات و تجربیات باعث می‌شود که زندگی مانند یک دفتر پر از نوشته‌های زیبا و تاثیرگذار گردد.
هوش مصنوعی: رشتهٔ پیچیدگی‌های خواسته‌ها و نیازها، همچون زلف‌های معشوق، زیبایی و جذابیتی دارد. اما اگر تلاش‌های من بی‌نتیجه بماند، کار من ناقص و ناتمام خواهد بود.
هوش مصنوعی: وقتی به من نگاه می‌کنند، تمام وجودم مانند آینه‌ای می‌شود که همه چیز را منعکس می‌کند و در آن لحظه، بیننده به قدری متحیر می‌شود که به دنیای دیگری می‌رود.
هوش مصنوعی: هر ذره از وجود من می‌خواهد احساسات و حسرت‌هایش را به نمایش بگذارد. این خواسته از خاکی که دارم برمی‌آید و آرزو می‌کنم ای کاش کمی از آن پر شود.
هوش مصنوعی: ای آسمان، از خاک من غباری بلند کن، شاید این ننگ که به شکل هیولا درآمده، قابل تحمل شود.
هوش مصنوعی: انسان برای رسیدن به کمال و موفقیت، به ریشه و نسب خود احتیاجی ندارد. همان‌طور که یک قطره آب وقتی به گوهر تبدیل می‌شود، دیگر به سرچشمه خود وابسته نیست، بلکه ارزش و اعتبار خود را پیدا می‌کند.
هوش مصنوعی: عابران شیدا و عاشق با خصلت‌های ناپایدار و نادیده در این مسیر زندگی گام برمی‌دارند. ای کاش این سفر به دور از مشکلات و دردسرها باشد و به میخانه و شادی منتهی شود.
هوش مصنوعی: اگر مهتاب بر روی ویرانه‌ام چادر بپوشد، مانند تصویری از زنگی که در آینه ظاهر می‌شود، آشکار خواهد شد.
هوش مصنوعی: تنها چیزی که باقی مانده، پند و نصیحتی است که از سکوت من ناشی می‌شود، همان‌طور که صدای نی به بلندای فریاد خود می‌رسد. اگر من به بند بیفتم، پایهٔ منبر تبدیل می‌شود.
هوش مصنوعی: سکوت و بی‌حرفی نمی‌تواند مانع از این باشد که موج و هیجان درون در مقابل سختی‌ها و مشکلات تسلیم نشود. هر جا که نفس و زندگی متوقف شود، قدرت و توانمندی نیز در آن مکان کاهش می‌یابد.
هوش مصنوعی: انسان باید مانند بیدل و حساس باشد و به این فکر کند که هدف و وسیله‌اش چیست. از هوس و آرزوهای زودگذر چه فایده‌ای می‌برد و چرا باید مانند یک گاو یا الاغ در قید و بند چنین خواسته‌هایی باقی بماند؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
باد نورزی همی در بوستان بتگر شود
تا ز صنعش هر درختی لعبتی دیگر شود
باغ همچون کلبۀ بزّاز پر دیبا شود
باد همچون طلبۀ عطار پر عنبر شود
سونش سیم سپید از باغ بردارد همی
[...]
گر نه آیین جهان از سر همی دیگر شود
چون شب تاری همی از روز روشن تر شود
روشنایی آسمان را باشد و امشب همی
روشنی بر آسمان از خاک تیره بر شود
روشنی بر آسمان زین آتش جشن سده ست
[...]
باد نوروزی همی در بوستان سامر شود
تا به سحرش دیدهٔ هر گلبنی ناظر شود
گل که شب ساهر شود پژمرده گردد بامداد
وین گل پژمرده چون ساهر شود زاهر شود
ابر هزمان پیش روی آسمان بندد نقاب
[...]
آمد آن فصلی کزو طبع جهان دیگر شود
هر زمین از صنعت او آسمان پیکر شود
باغ او مانند صورتخانهٔ مانی شود
باغ ازو مانند لعبت‌خانهٔ آزر شود
کوهسار از چادر سیماب‌گون آید برون
[...]
دور عالم جز به آخر نامدست از بهر آنک
هر زمان بر رادمردی سفله‌ای مهتر شود
آن نبینی آفتاب آنجا که خواهد شد فرو
سایهٔ جوهر فزون ز اندازهٔ جوهر شود
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.