گر طمع دست طلب وامی‌کند
بر قناعت خنده لب وامی‌کند
گرم می‌جوشی به لذات جهان
این شکر دکان تب وامی‌کند
موج گوهر باش کارت بسته نیست
ناخنی دارد ادب وامی‌کند
فتح باب عافیت وقف کسی‌ست
کز جبین چین غضب وامی‌کند
شیشه مشکن ورنه دل هم زین بساط
راه کهسار حلب وامی‌کند
سایهٔ طوبی نباشد گو مباش
جای ما برگ عنب وامی‌کند
ای چراغ محفل شیب و شباب
صبح ته گیر آنچه شب وامی‌کند
شرم‌کم دارد ز ناموس عدم
هر که طومار نسب وامی‌کند
پنبه از مینا به غفلت برمدار
این پری بند قصب وامی‌کند
بی‌ادب بر غنچه نگشایید دست
این گره را گل به لب وامی‌کند
عقده ناپیداست در تار نفس
لیک بیدل روز و شب وامی‌کند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این اشعار به موضوعاتی چون طمع، قناعت، لذت‌های دنیوی، ادب، عافیت، و عشق می‌پردازد. شاعر با زبانی هنری و رمزآلود به خوانندگان هشدار می‌دهد که از طمع و لذت‌های زودگذر دوری کنند و به قناعت بپردازند. همچنین اشاره می‌کند که در زندگی، احترام و ادب بسیار مهم است و نباید به سادگی دست به کارهای ناپسند زد. در آخر، تأکید بر این است که مشکلات درون انسان‌ها وجود دارد که نیاز به توجه و بیداری دارد. در کل، شعر دعوتی برای تأمل در ارزش‌های اخلاقی و معنوی است.
هوش مصنوعی: اگر دستی که به طلب و انتظار دارد به طمع بیفتد، قناعت باعث می‌شود لبخند بر لبانش بنشیند.
هوش مصنوعی: اگر تو در لذت‌های این دنیا غرق شده‌ای، این شکر مانند دکانی باعث می‌شود که تب و تپش قلبت افزایش یابد.
هوش مصنوعی: به مانند موجی باش که جواهر را حمل می‌کند و هیچ محدودیتی برای کار کردن ندارد؛ ادب و تربیت هم می‌تواند به تو کمک کند.
هوش مصنوعی: درب باز کردن به سمت آرامش و سلامت، مختص کسی است که از چهره‌اش نشانه‌های خشم و ناراحتی دیده می‌شود.
هوش مصنوعی: شیشه را نشکن، زیرا قلب هم از این درختان در حال رشد در حلب، رنج می‌برد و آسیب می‌بیند.
هوش مصنوعی: سایهٔ درخت پرثمر طوبی بر ما نیست، پس به جای ما، برگ مو را می‌چسباند.
هوش مصنوعی: ای نور روشنایی‌بخش جمع و جوانی، صبحی که در انتهای شب فرا می‌رسد، آنچه را که شب به امانت گذاشته است، برمی‌گرداند.
هوش مصنوعی: هر کس که به اصل و نسب خود افتخار می‌کند و به آن می‌نازد، باید از عدم پوشش و حرمت خود شرم کند.
هوش مصنوعی: به طور ناگهانی و بدون توجه، پنبه را از مینا جدا نکن، زیرا این پری از بند خود آزاد می‌شود.
هوش مصنوعی: بی‌ادب‌ها بر روی غنچه‌ها دست نمی‌زنند، زیرا این کار باعث می‌شود که گل لبخندش را نمایان کند.
هوش مصنوعی: در درون انسان، احساسات و افکاری وجود دارد که به چشم نمی‌آیند، اما آدمی بی‌توجه به آنها، در طول روز و شب به طور مداوم به آنها می‌اندیشد و تحت تأثیرشان قرار می‌گیرد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.