جبههٔ‌حرص اگر چنین‌گرد ره هوس‌کشد
آینه در مقابلم گر بکشی نفس کشد
هرزه‌در است گفتگو ورنه تأمل نفس
پیش برد ز کاروان هر قدمی که پس کشد
سنگ ترازوی وقار میل شکست کس نکرد
ننگ عدالت است اگرکوه‌کم عدس کشد
آتش سنگ طینتیم شعلهٔ شمع فطرتیم
حیف‌که ناز سرکشی گردن ما به خس کشد
عهد وفاق بسته‌ایم با اثر شکست دل
محمل یاس‌ما بس‌است نالهٔ این جرس‌کشد
تا کی از استخوان پوچ زحمت بی‌حلاوتی
کاش مصور هوس جای هما مگس‌کشد
رستن ازین طلسم و هم پر زدن خیال کیست
جیب‌فلک درد سحر تا نفس از قفس‌کشد
عیب‌و هنر شعور تست ورنه درین ادب‌سرا
بیخبری چه ممکن است آینه پیش کس کشد
بیدل ازین ستمکده راحت کس گمان مبر
دیده ز خس نمی‌کشد آنچه دل ازنفس‌کشد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بررسی احساسات درونی و تضادهای انسانی می‌پردازد. شاعر به حرص و طمع اشاره می‌کند و بیان می‌کند که اگر این احساسات در مسیرهای نادرست قرار گیرند، می‌توانند زندگی انسان را تحت تأثیر قرار دهند. او همچنین به مسائلی مانند عدالت و نابرابری اشاره می‌کند و نارضایتی از وضع موجود را ابراز می‌کند. در ادامه، شاعر از دل‌زدگی و یأس صحبت می‌کند و به دشواری‌های زندگی اشاره دارد که همچنان انسان را به سمت خواسته‌ها و آرزوهایش هدایت می‌کند. در نهایت، او به بیدل بودن و عدم توجه به دردهای زندگی می‌پردازد و نشان می‌دهد که می‌توان از محدودیت‌ها رهایی یافت اگر به فکر خود و احساسات واقعی‌اش باشیم.
هوش مصنوعی: اگر حرص و طمع به من نزدیک شود و مرا به سمت هوس و آرزوهای ناپاک بکشاند، آنگاه مانند یک آینه در برابر من خواهد بود و نشان می‌دهد که چقدر نفس من به این خواسته‌ها تمایل دارد.
هوش مصنوعی: اگر گفتگو بیهوده باشد، باید در آرامش و تفکر به پیش رفت. هر قدمی که به عقب برگردیم، کاروان زندگی را کند می‌کند.
هوش مصنوعی: وقار و سنگینی شخصیت انسان مانند سنگ ترازویی است که نمی‌گذارد به راحتی تحت تأثیر عوامل دیگر قرار گیرد. اگر قانون و عدل رعایت نشود، نباید انتظار داشت که توانایی‌های بزرگ و قدرتمند مثل کوه، به سادگی به عقب بروند یا تحت فشار قرار گیرند.
هوش مصنوعی: ما مانند شمعی هستیم که شعله‌اش از آتش درون خویش می‌سوزد. افسوس که بزرگی و خودبزرگ‌بینی ما مانند علف هرز در زمین گم‌شده، ریشه‌گیر شده است.
هوش مصنوعی: ما به وعده‌ای مشترک دست یافته‌ایم که تأثیر ناامیدی را فراموش کنیم. بس است که این صدای جرس ما را به زاری وادارد.
هوش مصنوعی: تا چه زمانی باید به تلاش بی‌فایده ادامه دهم؟ ای کاش آرزوهایم به جای پرنده‌ای زیبا، تنها به مگس تبدیل نشوند.
هوش مصنوعی: کسی که می‌خواهد از این طلسم رهایی یابد و خیال پرواز کند، باید در جیب آسمان درد و رنج سحر را بگذراند تا بتواند از قفس نفس خود آزاد شود.
هوش مصنوعی: اگر درک و شعور تو وجود نداشته باشد، هیچ‌کس نمی‌تواند در این فضای ادبی و فرهنگی، چیزی از خود نشان دهد. در واقع، نادانی یعنی اینکه نمی‌توانی خود را در آینه‌ی حقیقت ببینی.
هوش مصنوعی: بیدل به کسی می‌گوید که در این دنیا هیچ کس از این ظلم و ستم راحت نیست. او تأکید می‌کند که آنچه انسان از چشمش می‌بیند، نمی‌تواند نشان‌دهنده‌ی رنج‌هایی باشد که دل از خود و خواسته‌های درونش متحمل می‌شود. در واقع، دلی که تحت فشار نفس و خواسته‌هایش قرار دارد، درد و رنج بیشتری را تجربه می‌کند که ممکن است به‌راحتی قابل مشاهده نباشد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.