|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بیان احساسات خود درباره فقر و ناامیدی می‌پردازد. او می‌گوید که در شرایط فقر، هر امیدی به کمال و همچنین هر ترسی از نقصان، به نوعی بی‌معنا و هیچ است. او به نماد برف اشاره می‌کند که می‌توان با تلاش فردی بر آن غلبه کرد، اما با تابش آفتاب، همه چیز بی‌ارزش و ناچیز می‌شود. در نهایت، شاعر به عدم معنای واقعی و پوچی در زندگی اشاره می‌کند.
هوش مصنوعی: در سایهٔ فقر، افراد بسیاری از جهان وجود دارند که هیچ‌گونه امیدی به رشد و پیشرفت ندارند و همچنین هیچ نگرانی از کاهش و نقصان ندارند؛ همهٔ این‌ها در نهایت بی‌معناست.
هوش مصنوعی: می‌توان بر روی برف چیزهای زیادی را مشاهده کرد، اما زمانی که آفتاب می‌تابد، تمام آن چیزها ناپدید می‌شوند و دیگر هیچ‌چیزی باقی نمی‌ماند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.