|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این ابیات به بیان حالاتی می‌پردازد که انسان در برابر عشق و اندوه قرار می‌گیرد. شاعر از کسی می‌خواهد که به دنبال اندوه نرود و به جای آن، به شیوه و خصوصیات عاشقان بپردازد. او اشاره می‌کند که در جایی که همه چیز بی‌ارزش است، یک ذره از ارزش‌ها نمی‌تواند با صد کوه برابر شود، یعنی ارزش‌ها در عشق و دل‌باختگی فراتر از دنیای مادی هستند.
هوش مصنوعی: این جوانی که با درد و اندوه مواجه شده، از کسی می‌پرسد که چگونه باید به این احساسات غم‌انگیز نزدیک شود یا به جای آن، مانند عاشقان دیگر که با عشق و شوق زندگی می‌کنند، رفتار کند و از شور و اشتیاق بهره‌گیرد.
هوش مصنوعی: در جایی که هزاران عالم وجود ندارد، یک ذره نمی‌تواند به آنجا برسد، حتی اگر تو صد کوه را در اختیار داشته باشی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.