جهان، جان فشاند چو روی تو بیند
نه روی تو، گر خاک کوی تو بیند
نبیند صبا رنگ گل با رخ تو
وگر نیز بیند، به روی تو بیند
سمن‌زار جان چون سحر خوش بخندد
چو خورشید گلرنگ خوی تو بیند
دل و دیده را دایم این کار باشد
که سوی تو پوید به سوی تو بیند
مبیناد رویت اثیر ار نه چشمش
دو عالم به یک تار موی تو بیند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر احساس عمیق عشق و زیبایی را به تصویر می‌کشد. شاعر بر این باور است که جهان و تمام زیبایی‌هایش به خاطر دیدن روی محبوبش جان می‌دهد. حتی طبیعت و گل‌ها نیز هنگامی که زیبایی محبوب را می‌بینند، شاداب و خندان می‌شوند. دل و چشم انسان همواره به سوی زیبایی او خیره هستند. شاعر به این نکته اشاره می‌کند که اگر کسی نتواند زیبایی محبوب را ببیند، هیچ چیز در دنیا برای او جذابیت ندارد و تمام عالم فقط به یک تار موی او می‌ارزد.
هوش مصنوعی: جهان جان می‌دهد و زندگی را به اوج می‌برد وقتی چهره‌ات را می‌بیند، نه فقط ظاهرت، بلکه حتی اگر خاکی که تو بر رویش ایستاده‌ای را ملاقات کند.
هوش مصنوعی: گرامی، نسیم هرگز رنگ گل را با چهره تو نمی‌بیند، و اگر هم ببیند، تنها تو را می‌بیند.
هوش مصنوعی: در دشت گل، جانم مانند صبحگاه خوشحال است و مانند خورشید که به زیبایی تو نگاه می‌کند، می‌خندد.
هوش مصنوعی: دل و دیده همیشه به سوی تو می‌رود و به تو نگاه می‌کند.
هوش مصنوعی: اگر زیبایی تو را نبینم، چشمانش دو جهان را تنها با یک تار موی تو مشاهده می‌کنند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.