ای دهان و لبت ز جان خوشتر

دهن از لب، لب از دهان خوشتر

گر زبانم بری چو شمع خوشم

عاشق مست بی زبان خوشتر

بخیالت نهفته بازم عشق

عاشقی با بتان نهان خوشتر

کی فروشم ترا بصد عالم

یک نگاهت ز صد جهان خوشتر

ز آستان تو نیستم سر عرش

سر عاشق بر آستان خوشتر

ساقی، آن به که در میان آیی

خوش بود شمع و در میان خوشتر

نیست در عالم از تو به چیزی

در جهان چیست خود ز جان خوشتر

ای جمال تو نور دیده من

وز دو عالم تو بر گزیده من

چیست غوغای شحنه عشقت

فتنه جان آرمیده من

در کمند تعلق افتادست

از دو زلفت دل جریده من

همچو مجنون خوشم که آهوی تست

مونس خاطر رمیده من

تا لب من رسد بپا بوست

سوخت جان بلب رسیده من

شاه حسنی سزد که گویی هست

یوسف مصر زر خریده من

همه عالم بچشم و دل دیدیم

از تو بهتر ندیده دیده من

ای برخ جان و جان جانان هم

همه را مونس دل و جان هم

بدو محراب ابروی شوخی

قبله کافر و مسلمان هم

کفر و ایمان ما تویی بی تو

بت پرستی است کفر و ایمان هم

برفشان دست تا بر افشانم

کآستین پر درست و دامان هم

بسکه ناخن زدم بسینه چو گل

پاره شد سینه چون گریبان هم

ساقی جان تویی که از لب لعل

باده بخشی و آب حیوان هم

بطفیل تو عالمی جمعند

بلکه این عالم پریشان هم

ای غمت راحت روان همه

بفدای غم تو جان همه

عارضت شمع محفل خوبان

قامتت سر و بوستان همه

خنده یی کرد پسته دهنت

که زبان بسته در دهان همه

همدمان در کنار شمع رخت

جان من سوزد از میان همه

شب سگانت بخواب بر در تو

من بیدار پاسبان همه

ساقیا جرعه یی که میسوزد

غم دل مغز استخوان همه

تا شدی آفتاب عالمتاب

این حدیث است بر زبان همه

ساقیا، می چو در میان آری

مرده را آب در دهان آری

پرده بردار تا به معجز حسن

یوسف رفته با جهان آری

وقت آن شد که زلف بگشایی

دل دزدیده در میان آری

بزبان آریم پس از مردن

گر مرا نام بر زبان آری

بی تو عالم مرا بجان آورد

چند ازین عالمم بجان آری

ساقیا، به ز عالمی بیقین

بلکه از هر چه در گمان آری

ای جمال تو از نهایت بیش

بیش از یوسف و بغایت بیش

دوری از من شکایتم اینست

نتوان کرد ازین شکایت بیشس

من اسیر فراق و دل باتو

دل من از منش هدایت بیش

زخم دل از علاج کردن غیر

میکند در جگر سرایت بیش

عقل در شهر عاشقان کمتر

فتنه خیزد ازین ولایت بیش

تیغت از چنگ مردنم برهاند

نتوان کرد ازین حمایت بیش

دیده ام هر چه هست در عالم

خوانده ام قصه از نهایت بیش

چون تو ماهی بهیچ منزل نیست

چون تو شمعی بهیچ محفل نیست

آدمی نیست صورتیست ز گل

هر که بر صورت تو مایل نیست

مشکل اینست کز تو دورم من

ور نه امیدم از تو مشکل نیست

نقد دیوانگی است مایه عقل

غیر صبر تو اندرین دل نیست

آفرین بر غمت که در همه حال

از اسیران خویش غافل نیست

از جهانی تو حاصل اهلی

وز جهان بیتو هیچ حاصل نیست

بی جمال تو عالم ایساقی

جز خیالی بدیده و دل نیست