ایا شهی که بجان اهلیت گهر افشاند

نشاید آنکه کند کس دریغ ازو دینار

رهی بر تو که دریای پر دری آمد

که تا دهانش پر از در کنی و سیم نثار

بسوخت غیرو چو من نامده ازان منصور

که در طریق سخن شاعرم روش هموار

اگر چه شد دل واله براه زیر و زبر

چهاز نوش یکی دید جانم از آزار

لطیف خلقی کایم نیاورم انده

اگر نیابم من بخت شد ضرر در کار

شد دل بره آرزویی کای یاور

از نوش یکی یابم من بخت ضرر

دل راز یکی آرزویی امن حضر

شد بهروی ایوان شکیبم ابتر

عنایت ازلم بود نامزد در شعر

که شد تمام بقانون فکرت این معیار

از آن لقب شده قانون فکرتش الحق

که سال هجرت ازین نام آوری بشمار

لب از ثنای تو در گفتن دعا پوید

همیشه تا که جهان باشد و فلک دوار

مدام ملک ترا باد و شه نشان باشی

جهان پناه تو باشی و شاه گیتی دار

یقین که خالی و پر باشد و بود یارب

همیشه پر کفت از سیم و خالی از اغیار

نگاه تا دم یوم الحسیب دار جهان

بپای و دشمن از افسردگی بخاک سپار