بذات حق که مرا تا وجود خواهد بود

سرم بپای بتان در سجود خواهد بود

تو گر زمهر پشیمان شدی مرا باری

همان محبت دیرین که بود خواهد بود

چرا ز دود دل من به تنگ می آیی

چو آتشم زدی البته دود خواهد بود

تو خود بگو که رخ زرد عاشقان تا کی

ز دست سیلی عشقت کبود خواهد بود

زیان دین و دلم نیست غم که در ره دوست

هر آن زیان که شود عین سود خواهد بود

مباش دور ز اهلی که مرگ نزدیک است

وگرچه دیر بود دیر زود خواهد بود