چون رنجه شود خوی تو از همسری ما
محرومی ما به بود از محرمی ما
ما کم چو هلالیم و تو چون ماه تمامی
باشد که کمال تو به بیند کمی ما
ترسم که تو ای آهوی وحشی بگریزی
از ناکسی مردم و نامردمی ما
پژمردگیت هیچ مباد ای چمن حسن
کز سبزه خط تو بود خرمی ما
اهلی چه کنی شکوه که عقل همه سوزد
در حسرت دیوانگی و بی غمی ما
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به احساسات عمیق عاشقانه و درگیری‌های درونی شاعر اشاره دارد. شاعر نگران است که دلخوری یا رنجش معشوق از رابطه‌شان باعث جدایی شود. او به زیبایی معشوق (که مانند ماه است) و نقص‌های خود (که مانند هلال است) اشاره می‌کند و می‌گوید شاید کمال معشوق به خاطر کمبودهای او آشکار شود. همچنین، او از خطر دور شدن معشوق از خود نگران است و به زیبایی و سرزندگی می‌پردازد که اگر معشوق غمگین شود، آن زیبایی به خطر می‌افتد. در نهایت، شاعر به حسرت و شعور در عشق و دیوانگی اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که عشق واقعی باعث رنج و خشکی می‌شود.
هوش مصنوعی: هرگاه خوی و رفتار تو از همراهی با ما ناراحت شود، بهتر است که ما از یکدیگر جدا شویم، زیرا این جدایی برای هر دو طرف بهتر است.
هوش مصنوعی: ما همچون هلال‌های کوچک هستیم و تو مانند ماه کامل و زیبایی. کمال و زیبایی تو به خاطر این است که ما نقص‌های کوچکی داریم که تو را بهتر جلوه می‌دهد.
هوش مصنوعی: نگرانم که تو، ای آهوی زیبا و آزاد، به خاطر بدی‌ها و خصلت‌های نامناسب ما از ما دور شوی و بگریزی.
هوش مصنوعی: ای چمن، هرگز پژمردگی را تجربه نکن، زیرا زیبایی و شادابی ما به خاطر سبزه و خطوط زیبای توست.
هوش مصنوعی: ای اهلی، چه فایده‌ای دارد که شکایت کنی؟ زیرا عقل همه در حسرت جنون و بی‌خیالی ما آتش می‌گیرد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.