من اگر حسرت روی تو چنین خواهم برد
حسرت روی زمین زیر زمین خواهم برد
گر به جنت ره من با دل پر آه دهند
دوزخی را بسوی خلد برین خواهم برد
غیرت دین اگرم پرده ز نار کشد
بس خجالت که من بیدل و دین خواهم برد
کی ازین سودن رخ بر در مسجد من مست
سرنوشت ازل از لوح جبین خواهم برد
من نه آنم که چو اهلی پی معراج مراد
منت همرهی از روح امین خواهم برد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از حسرت و آرزوهای خود سخن می‌گوید. او بیان می‌کند که اگر حسرتی به کسی داشته باشد، آن حسرت را با خود به زیرزمین می‌برد و اگر به بهشت هم برود، دوزخی را نیز با خود به آنجا خواهد برد. شاعر همچنین به عفت و غیرت دین اشاره می‌کند و احساس خجالت و عذاب وجدانی را که به خاطر دوری از دین حس می‌کند، بیان می‌کند. او به این نکته اشاره دارد که حتی در شرایط سخت، سرنوشت خود را تحت کنترل دارد و نمی‌خواهد مانند دیگران تنها منتظر معجزه یا کمک دیگران باشد. به عبارتی، او خواهان استقلال و خودکفایی در مسیر معنوی و دینی‌اش است.
هوش مصنوعی: اگر من این‌گونه به تو فکر کنم و آرزوی تو را در دل داشته باشم، حسرتی که بر دل دارم، به اندازه حسرت زمین بر زیر زمین خواهد بود.
هوش مصنوعی: اگر مرا به بهشت راه دهند و دلم پر از آه باشد، من دوزخی را به سوی آن باغ بهشت می‌برم.
هوش مصنوعی: اگر غیرت دین به من اجازه دهد که بی‌پرده به آتش بروم، باید بسیار شرمنده باشم که من بیدل و دین را به دوش می‌کشم.
هوش مصنوعی: کی از این زیبایی، چهره‌ام را در دروازه‌ی مسجد می‌بینم؟ حالا که سرنوشت ازلی‌ام را از لوح سرنوشتم خواهم گرفت.
هوش مصنوعی: من آن کسی نیستم که مانند اهلی به دنبال بالا رفتن و رسیدن به خواسته‌های خود باشم، بلکه من از روح پاک و امینی یاری می‌طلبم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.