حافظ » اشعار منتسب » شمارهٔ ۴۹ - رباعی روزی که فلک از تو بریده‌ست مرا کس با لب پر خنده ندیده‌ست مرا چندان غم هجران تو بر دل دارم من دانم و آن که آفریده‌ست مرا
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از احساس تنهایی و جدایی خود سخن می‌گوید. او احساس می‌کند که زمان بر او سخت گذشته و هیچ‌کس به او توجه نکرده است. غم هجران معشوق بر دل او سنگینی می‌کند و تنها خود او و خداوند می‌دانند که چه دردی را تحمل می‌کند.
هوش مصنوعی: در روزی که آسمان از من دور شده و به تو بی‌توجه است، هیچ‌کس مرا در حالتی شاد و با لبخند ندیده است.
هوش مصنوعی: من از دوری تو غم و اندوه زیادی دارم و خودم این احساس را می‌شناسم، همچنین خالق من نیز از این وضعیت آگاه است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.