رسید عید همایون و روزه کرد رحیل

به جام داد فلک روشنایی از قندیل

چو روشنایی قندیل بازگشت به جام

سزدکه من به غزل بازگردم از تهلیل

غزل ز بهر غزالی غزاله رخ‌ گویم

که‌کرد خسته دلم را اسیر خد اسیل

چو عشق چشم‌ کحیلش فتاد در دل من

بخیل‌کرد به من بر به‌ خشم چشم‌ کحیل

به حسن‌ یوسف مصرست و رویم از غم‌ اوست

به رنگ نیل و دو چشمم ز اشک هست چو نیل

خلل رسید به جانم ز عشق آن صنمی

که هم‌گُزیده حبیب است و هم ستوده خلیل

مرکب است ز بخل و ز جود چشم و لبش

که آن به غمزه جوادست و این به بوسه بخیل

ز بخل ناب لب آن صنم دلیل بس است

ز جود صرف تمام است دست خواجه دلیل

صفی حضرت شاه جهان ابوطاهر

جمال جملهٔ اعیان حضرت اسماعیل

یگانه بار خدایی‌ که از فضایل او

همی نهند زمین را بر آسمان تفضیل

مدیحش از دل مداح تیرگی ببرد

چو بوی جامهٔ یوسف ز چشم اسرائیل

گشاده‌روی و گشاده‌دل و گشاده‌کفش

ز مال و جاه بر آزادگان گشاده سبیل

دقایق هنر این است اندک و بسیار

شرایط‌ کرم این است جمله و تفصیل

اگر به دادن روزی کفیل خواهد دهر

کَفَش به دادن روزی‌ کفایت است کفیل

وگر ز مذهب او یک صحیفه نشر کنند

تهی ‌شود همه عالم ز فتنهٔ تعطیل

چو در ستایش‌ او لفظ جزل‌ گوید مرد

به لفظ جَز‌ل دهد مرد را عطای جزیل

مگر ز طبع و ز حلمش خبر نداشت‌ کسی

که‌‌ گفت باد خفیف آمدست و خاک ثقیل

ایا ز شربت احسان تو رسیده شفا

به جان آن‌ که دلی داشت از نیاز علیل

چو رایت است ادب‌ کش تو داده‌ای نصرت

چو آیت است خرد ‌کش تو کرده‌ای تاویل

اگر کثیر نیاید جهان تو را نه عجب

که هست نعمت‌ او پیش همت تو قلیل

رسد چو نعره زند مرکبت بشارت فتح

مگر مُبَشِّر فتح است مرکبت به صهیل

برون از آنکه ز غیری جلالت است تو را

به نفس خویش تمامی به ذات خویش جلیل

سخن به جان شنوند از تو ناقدان سخن

چنانکه وحی شنیدی پیمبر از جِبْریل

به دست توست همه ساله نسخت ارزاق

چنانکه نسخت باران به‌دست میکائیل

ز بهر آنکه همی جان ز فتنه باز آرد

صریرکلک تو ماند به صور اسرافیل

خیال‌کین تو بر هر تنی‌ که سایه فکند

فکند سایه بر آن تن خیال عزرائیل

ستاره‌وار ثنای تو بر شدست به‌چرخ

همی ز چرخ ‌کند سوی خاطرم تحویل

ز حرص آنکه بیابد قبول مجلس تو

ز خاطرم به ‌قلم هر زمان کند تعجیل

همیشه تا که به عز و به ذل آدمیان

مدار چرخ ز تقدیر نایب است و وکیل

به نعمت اندر بادند دوستانت عزیز

به محنت اندر بادند دشمنانت‌ ذلیل

خجسته عید و خزان هر دو مژده ‌داد تو را

یکی به جاه عریض و یکی به عمر طویل