پنداشتمت که تو مرا یک تنه

کی دانستم که آشنای همه‌

گرمی ندهی بصدر حشمت بارم

باری چو سگان برون در میدارم‌

شاد از بغم منی غمم بر غم باد

عشقی که بصد جفا کم آید کم باد

مردان جهان شدند سرگشته تو

می‌باز نیابند سر رشته تو

گر نباشد قبله عالم مرا

قبله من کوی معشوقست و بس

سنت ز هوای بدعت آرای توبه!

لفظ نبوی ز لفظ بد رای توبه!

از غیر جدا شدن سر میدانست

کار آن دارد که در خم چوگانست‌

ای برادر روی ننماید عروس دین ترا

.