پنداشتمت که تو مرا یک تنه

کی دانستم که آشنای همه‌

گرمی ندهی بصدر حشمت بارم

باری چو سگان برون در میدارم‌

شاد از بغم منی غمم بر غم باد

عشقی که بصد جفا کم آید کم باد

مردان جهان شدند سرگشته تو

می‌باز نیابند سر رشته تو

گر نباشد قبله عالم مرا

قبله من کوی معشوقست و بس

سنت ز هوای بدعت آرای توبه!

لفظ نبوی ز لفظ بد رای توبه!

از غیر جدا شدن سر میدانست

کار آن دارد که در خم چوگانست‌

ای برادر روی ننماید عروس دین ترا

.

تا جان دارم غم ترا غمخوارم

بی‌جان غم عشق تو بکس نسپارم‌

بیار حلوا که هست حبیب القلوب

هم خاص را بشاید و هم عام را

الا ای خوش نسیم نو بهاری

تو بوی زلف آن بت روی داری

زیان جان گر از دیدارت آید

زیان جان بجان باید خریدن‌

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی‌

در قصه تو بتا! بسی مشکلها است

من با تو بهم میان ما منزلها است!

گرمی ندهی بصدر حشمت بارم

باری چو سگان برون درمیدارم!

تا جان دارم غم ترا غمخوارم

بی‌جان غم عشق تو بکس نسپارم.

نادیده هر آن کسی که نام تو شنید

دل نامزد تو کرد و مهر تو گزید.

بیزار شو از خود که زیان تو تویی

کم گو ز ستاره کاسمان تو تویی.

این رسم قلندری و آئین قمار

در شهر تو آوردی ای زیبا یار!

شمالی باد چون بر گل گذر کرد

نسیم گل بباغ اندر اثر کرد.