باغ ملک آمد طری از رشحهٔ کلک وزیر

زان که افشک می‌کند مر باغ و بستان را طری

چه نیکو سخن گفت یاری به یاری

که تا کی کشم از خُسُر ذل و خواری

نیل دمنده تویی به گاه عطیت

پیل دمنده به گاه کینه گزاری

مرا با تو بدین باب تاب نیست

که تو راز به از من به سر بری

آهو ز تنگ کوه بیامد به دشت و راغ

بر سبزه باده خوش بود اکنون، اگر خوری

از خر و پالیک آن جای رسیدم که همی

موزهٔ چینی می‌خواهم و اسب تازی

جهانا، همانا کزین بی‌گناهی

گنه کار ماییم و تو بی کنازی

به جمله خواهم یک ماهه بوسه از تو، بتا

به کیچ کیچ نخواهم که فام من توزی

ای آن که از عشق تو اندر جگر خویش

آتشکده دارم سد و بر هر مژه ای ژی

ازو بی اندهی بگزین و شادی با تن آسانی

به تیمار جهان دل را چرا باید که بخسانی؟

شدم پیر بدین سان و تو هم خود نه جوانی

مرا سینه پر انجوخ و تو چون چفته کمانی

زر خواهی و ترنج، اینک این دو رخ من

می خواهی و گل و نرگس، از آن دو رخ جوی

سرو است آن یا بالا؟ ماه است آن یا روی؟

زلف است آن یا چوگان؟ خال است آن یا گوی؟

آمد این نوبهار توبه شکن

پرنیان گشت باغ و برزن و کوی

شاعر شهید و شهره فرالاوی

وین دیگر به جمله همه راوی

جز برتری ندانی، گویی که آتشی

جز راستی نجویی، مانا  ترازوی

ای مایهٔ خوبی و نیک نامی

روزم ندهد بی تو روشنایی