با خلق میامیز که مغرور شوی

در خلق بمانی و از او دور شوی

با خلق جهان مگو تو راز دل خویش

درمان نتوانند و تو رنجور شوی

گشتم به هوس گرد بد و نیک بسی

حاصل نشد از عمر مرا جز هوسی

تامی ماند ز عمر یارب نفسی

دریاب که نیست جز تو فریاد رسی

بنمای رهی که ره نماینده توئی

بگشای دری که در گشاینده توئی

زنگار غمان گرفت دل در بر من

بزدای دلم که دل زداینده توئی

نور دلی ارچه جفت نارم داری

تاج سری ارچه خاکسارم داری

چون دیده عزیزی ارچه خوارم داری

شادم بتو گرچه سوگوارم داری

گفتم صنما نگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی

بیجان گردم گر تو ز من برگردیی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی

گرزین دل سوخته برآید شرری

در دایره ثری نماند اثری

گر پیش توام هست نگاراخطری

بردار حجاب هجر قدر نظری

ای ماه برآمدی و تابان گشتی

گرد فلک خویش خرامان گشتی

چون دانستی برابر جان گشتی

ناگاه فرو شدی و پنهان گشتی

تولاله سرخ و لؤلؤ مکنونی

من مجنونم تو لیلی مجنونی

تو مشتریان بابضاعت داری

با مشتریان بی بضاعت چونی

شهری همه بنده و رهیگان داری

عالم همه پر ز آشنایان داری

من خود چه کسم چه آید از خدمت من

تو سوخته در جهان فراوان داری

در چشم منی روی بمن ننمائی

واندر دلمی هیچ بمن نگرائی

ای جان و دل و دیده و ای بینائی

چون از دل و دیده در کنارم نائی

اندر دل من بدین عیانی که توئی

وز دیده من بدین نهانی که توئی

وصاف تر اوصف نداند کردن

تو خود بصفات خود چنانی که توئی

در صورت اگر موسی و هارون آئی

بر صورت جبرئیل بیرون آئی

از صورت زهد تو چه مقصود ترا

د سیرت چون یزید و قارون آئی

تا شمع صفت مجردی نگزینی

در صفه جمع اولیا ننشینی

او نیز در آن ظلمت شب نورنداد

تا ترک نکرد صحبت شیرینی

آن ذات کمالی که ز تو کاسته نیست

جز از کف تو فیض کرم خاسته نیست