هرکسی محراب کردست آفتاب وسنگ و چوب

من کنون محراب کردم آن نگارین روی را

خوش آید او را چون من بناخوشی باشم

مرا که خُوشیِ او بود ناخوشی شاید

مرا چو گریان بیند بخندد از شادی

مرا چو کاسته بیند کرشمه بفزاید

ای ساقی پیش آر ز سرمایۀ شادی

زان می که همی تابد چون تاج قبادی

زان باده که با بوی گل و گونۀ لعلست

قفل دَرِ گُرمست و کلید درِشادی

کار همه راست شد چنانک بباید

حالت شادیست شاد باشی شاید

انده و اندیشه را دراز چه داری

دولت تو خود همان کند که بباید

رایِ وزیران ترا بکار نیاید

[...]

ازیک سو شیر و از دگر سو شمشیر

مسکین دل من میان شیر و شمشیر

یکی که خوبان را یکسره نکو خوانند

دگر که عاشق گویند عاشقان را عام

دریغم آید چون مر ترا نکو خوانند

دریغم آید چون بر رهیت عاشق نام

دریغم آید خواندن گزاف وار دو نام

بزرگوار دو نام از گزاف خواندن خام

تنگ دلی نی و دل تنگ نی

تنگ دلانرا بر ما رنگ نی

رنج مردم ز بیشی و پیشیست

راحت و ایمنی ز درویشیست

برگزین زین جهان یکیّو بس

گرت بادانش و خرد خویشیست

عاشقی خواهی کی تا پایان بری

بس کی بپسندید باید ناپسند

زشت باید دید و انگارید خوب

زهر باید خود و انگارید قند

دردا کی همی روی بره باید کرد

وین مفرش عاشقی دوته باید کرد

آیا بر جان ما ماهر چو بر شطرنج اهوازی

چو ما را شاه مات آید ترا سپری شود بازی

خوبتر اندر جهان ازین چه بود کار

دوست بر دوست رفت و یار بر یار

آن همه اندوه بودو این همه شادی

آن همه گفتار بود و این همه کردار

جانا بزمین خاوران خاری نیست

با لطف و نوازش جمال تو مرا

مشک تبتی داری باعنبرتر

ای دوست ببویهای دیگر منگر

از لحنهای موصلی و لحن ارغنون

آواز آن نگار مرا بی‌نیاز کرد