یک چشم من از فراق یارم بگریست

و آن چشم دگر بخیل گشت و نگریست‌

چون روز وصال شد جزایش کردم

کاری نگرستی و نباید نگریست

ای ماه برآمدی و تابان گشتی

گرد فلک خویش خرامان گشتی‌

چون دانستی برابر جان گشتی

ناگاه فرو شدی و پنهان گشتی

کفر و ایمان را هم اندر تیرگی هم در صفا

نیست دار الملک جز رخسار و زلف مصطفی‌

روی و مویش‌گر بصحرا ناوریدی قهر و لطف

کافری بی برک ماندستی و ایمان بینوا

یا راقد اللّیل مسرورا باوله

انّ الحوادث قد یطرقن اسحارا‌

افنی القرون الّتی کانت منعّمة

کرّ اللّیالی اقبالا و ادبارا

کی باشد کین قفس بپردازم

در باغ الهی آشیان سازم‌

گر جان باشارتی بخواهی زرهی

در حال فرستم و توقف نکنم

جا نیست نهاده‌ایم فرمانی را

در عشق کجا خطر بود جانی را‌

آن شب که رخ تو شمع کاشانه ماست

خورشید جهان فروز پروانه ماست‌

عالمی در بادیه مهر تو سر گردان شدند

تا که یابد بر در کعبه قبولت پر و بال‌

نعلی که بینداخت همی مرکبت از پای

تاج سر سلطان شد و تا باد چنین باد

ازین مشتی ریاست جوی رعنا هیچ نگشاید

مسلمانی ز سلمان جوی و درد دین ز بو دردا

رو که در بند صفاتی عاشق خویشی هنوز

گر بر تو عزّ منبر خوش تراست از ذل دار

نیست عشق لایزالی را در آن دل هیچ کار

کو هنوز اندر صفات خویش ماندست استوار

هیچکس را نامده است از دوستان در راه عشق

بی زوال ملک صورت ملک معنی در کنار

اذا ما تمنّی الناس روحا و راحة

تمنّیت ان القاک یا عز خالیا

هر کسی محراب دارد هر سویی

باز محراب سنایی کوی تو

ما را بجز این زبان زبانی دگر است

جز دوزخ و فردوس مکانی دگر است

آزاده نسب زنده بجانی دگرست

و آن گوهر پاکشان ز کانی دگر است‌

بیرون ز همه کون درون دل ماست

و ز خلق جهان بیک قدم منزل ماست‌

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از دل و گل چه بود، آن حاصل ماست‌‌

اندر دل من بدین عیانی که تویی

وز دیده من بدین نهانی که تویی‌‌

وصّاف ترا وصف نداند کردن

تو خود بصفات خود چنانی که تویی!

دو صد عالم که روحانی است آن از فرّ فضل او

دو صد گیتی که نورانیست از نور جمال او

خالی نه از من و نه بینم رویت

جانی تو که با منی و دیدار نه!

ای ذات کمالی که ز تو کاسته نیست

جز از کف تو فیض کرم خاسته نیست ‌