گل گفت: مهل، که باد بویم ببرد

چون خاک به هر برزن و کویم ببرد

با وصل من آن آب چو آتش مینوش

زان پیش که آتش آبرویم ببرد

گل شرم چمن به هیچ رویی نبرد

از لاله خجالت سر مویی نبرد

شب غنچه ازان نواله بر شاخ آویخت

تا گربهٔ بید باز بویی نبرد

ما پرتو جوهر روانیم و خرد

نی نی، که به ذات محض جانیم و خرد

چون مرگ آید فرشته گردیم و سروش

چون جسم برفت روح مانیم و خرد

خالت که به شیوه کار ده گیسو کرد

عیش از دل غمدیده من یکسو کرد

در زیر لبت سیاه کارانه نشست

تا آن لب ساده دل ترا سوسو کرد

زلف تو، که صد سینه ز دل خالی کرد

بر قامت همچون الفت دالی کرد

گفتم: کشمش ببند، متواری شد

سر در کمرت نهاد و که مالی کرد

در باغ شدی، سرو سر افشانی کرد

سنبل ز نسیم تو پریشانی کرد

گل روی ترا بدید، چون سجده نکرد

مردم همه گفتند: به پیشانی کرد

بر ما ستم او چه گذرها که نکرد؟

در دل غم عشقش چه اثرها که نکرد؟

با تیر غمش به هیچ سر سود نداشت

ورنه دل مسکین چه سپرها که نکرد؟

خالی که رخ تو آشکارش پرورد

لعل تو به نوش خوش گوارش پرورد

در خون لبت رفت و در آنست هنوز

با آنکه لب تو در کنارش پرورد

گل بار دگر لاف صفا خواهد زد

در عهد رخت دم از وفا خواهد زد

رویت سر برگ گل ندارد، لیکن

زلف تو بنفشه را قفا خواهد زد

خال زنخت تیر گناه اندازد

رخت دل عاشقان به راه اندازد

از غیرت خالی، که بر آن نرگس تست

بیمست که خویش را به چاه اندازد

کی ماه به حسن چون تو والا باشد؟

یا چون سخنت لل لالا باشد؟

گر زیر فلک به راستی چون بالات

گویند که: هست؛ زیر بالا باشد

مشنو تو که: گل بی‌سر خاری باشد

یا بادهٔ حسن بی‌خماری باشد

ناگاه برون کند سر از گنج رخت

ریشی، که هرش موی چو ماری باشد

تا کی دلم از تو در بلایی باشد؟

جانم ز غم تو در عنایی باشد؟

یک روز به زلف تو در آویزم زود

آخر سر این رشته به جایی باشد

زلف تو ز بالای تو مهجور نشد

جز در پی قامت تو، ای حور، نشد

با این همه آرزو که در سر دارد

بنگر که ز آستان تو دور نشد

لب نیست که از مراغه پر خنده نشد

آب قرقش دید و به جان بنده نشد

از مردهٔ گور او عجب می‌دارم

کز شهر برون رفت، چرا زنده نشد؟

صافی چو ترا دید روان می‌نالد

برسینه ز غم سنگ زنان می‌نالد

گفتی تو که: نالیدن صافی از چیست؟

جانش به لب آمدست از آن می‌نالد

لعلت که پر از گوهر ناسفت آمد

چون طاق دو ابروی تو بی‌جفت آمد

من عشق ترا نهفته بودم در دل

چون کار به جان رسید در گفت آمد

از نوش جهان نصیب من نیش آمد

تیر اجلم بر جگر ریش آمد

کوته سفری گزیده بودم، لیکن

ز آنجا سفری دراز در پیش آمد

مه روی ترا ز مهر، مه میداند

کز نور تو شب رهی بده میداند

سیب ذقنت متاز گُوِ اسب جمال

کان بازی را رخ تو به میداند

صدرا، دل دشمن تو در درد بماند

بدخواه تو با رنگ رخ زرد بماند

خصم تو ندیدیم که ماند بسیار

هرگز مگر این خصم که در نرد بماند