یا قرة العین سل عینی هل اکتحلت

بمنظر حسن مذ غبت عن عینی

کفر و ایمان را هم اندر تیرگی هم در صفا

نیست دار الملک جز رخسار و زلف مصطفی‌

روی و مویش‌گر بصحرا ناوریدی قهر و لطف

کافری بی برک ماندستی و ایمان بینوا

یا راقد اللّیل مسرورا باوله

انّ الحوادث قد یطرقن اسحارا‌

افنی القرون الّتی کانت منعّمة

کرّ اللّیالی اقبالا و ادبارا

کی باشد کین قفس بپردازم

در باغ الهی آشیان سازم‌

گر جان باشارتی بخواهی زرهی

در حال فرستم و توقف نکنم

جا نیست نهاده‌ایم فرمانی را

در عشق کجا خطر بود جانی را‌

آن شب که رخ تو شمع کاشانه ماست

خورشید جهان فروز پروانه ماست‌

عالمی در بادیه مهر تو سر گردان شدند

تا که یابد بر در کعبه قبولت پر و بال‌

نعلی که بینداخت همی مرکبت از پای

تاج سر سلطان شد و تا باد چنین باد

ازین مشتی ریاست جوی رعنا هیچ نگشاید

مسلمانی ز سلمان جوی و درد دین ز بو دردا

رو که در بند صفاتی عاشق خویشی هنوز

گر بر تو عزّ منبر خوش تراست از ذل دار

نیست عشق لایزالی را در آن دل هیچ کار

کو هنوز اندر صفات خویش ماندست استوار

هیچکس را نامده است از دوستان در راه عشق

بی زوال ملک صورت ملک معنی در کنار

اذا ما تمنّی الناس روحا و راحة

تمنّیت ان القاک یا عز خالیا

هر کسی محراب دارد هر سویی

باز محراب سنایی کوی تو

دو صد عالم که روحانی است آن از فرّ فضل او

دو صد گیتی که نورانیست از نور جمال او

خالی نه از من و نه بینم رویت

جانی تو که با منی و دیدار نه!

ای ذات کمالی که ز تو کاسته نیست

جز از کف تو فیض کرم خاسته نیست ‌

از بس که درین دیده خیالت دارم

در هر چه نگه کنم تویی پندارم‌

گفتی مستم، بجان من گر هستی

مست آن باشد که او نداند مستی!‌

بهرچ از راه باز افتی چه کفر آن حرف و چه ایمان

بهرچ از دوست و امانی چه زشت آن نقش و چه زیبا

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست

یا رضاء دوست باید یا هوای خویشتن‌