عدل کن زانکه در ولایت دل

در پیغمبری زند عادل

آن روز مباد هرگز ای جان و جهان

کز وصل تو محروم شود این دل و جان

ای رای تو بر سپهر تدبیر

صورتگر آفتاب تقدیر

راز کره پیاز مانند

پیش دل تو برهنه چون سیر

می آموزم تا به تن اندر جان است

نتوان دانست بو که بتوان دانست

آن را که غمی بود که بتواند گفت

غم از دل خود به گفت بتواند رفت

آن کس که دل خوش به جهان آورده ست

از خانه سیمرغ نشان آورده ست

ولربما فات المراد و ما به

فوت ولکن ذاک بخت الطالب

زین بیش غم زمانه نتوان خوردن

چه توان کردن چو هیچ نتوان کردن

هست بردن علم و دانش نزد نادان همچنانک

پیش کر بربط سرای و پیش کور آیینه دار

همواره برین نهاد یزدان عالم

نیکی زپس بدی و شادی پس غم

گر تنگ شکر خرید می نتوانم

باری مگس از تنگ شکر می رانم

بگشای چو گل به وعده راست دهن

ورنی ز تو چون لاله درم پیراهن

دعوی دلست با توام بانگ مزن

آنک در حکم عشق و اینک تو و من

شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید

شب را چه گنه حدیث ما بود دراز

کرا سرکه دارو بود بر جگر

شود زانگبین درد او بیشتر

ناچار چو جان به عشق باید پرورد

باری غم عشق چون تویی باید خورد

برآمد نیلگون ابری ز روی نیلگون دریا

چو رای عاشقان گردان چو طبع بیدلان شیدا

هایل هیونی تیز دو، اندک خور بسیار رو

از آهوان برده گرو در پویه و در تاختن

هامون گذاری کوه وش، دل بر تحمل کرده خوش

تا روز هر شب بارکش، هر روز تا شب خارکن

چون باد و چون آب روان در دشت و در وادی دوان

[...]

بسیار بگفتم ای دل بد پیوند

با عشق مکوش و دل به هر عشوه مبند

بچه بط اگر چه دینه بود

آب دریاش تا به سینه بود

هر روز فلک حادثه نو زاید

کاندیشه به جهد، مثل آن ننماید

روشنتر از آفتاب رایی باید

تا مشکل روزگار را بگشاید