کفش صندوق محنت و . . . زنش

هر دو گردند و هر دو ناهموار

هیچکس را گناه نیست درین

کو برد جمله را همی از کار

این یکی را بخنجه و خفتن

[...]

چنان باد در آرد بخویشتن

که میگوئی خوردست سوسمار

ترا گردن در بسته به بیوغ

و گرنه نروی راست با سپار

برون شدند سحرگه ز خانه مهمانانش

زهارها شده پر گوه و خایه‌ها شده غر

از گردن او جخش در آویخته گوئی

خیکیست پر از باد در آویخته از بار

قیاس . . . ش چگونه کنم بیا و بگوی

ایا گذشته بشعر از بیانی و بوالحر

اگر ندانی بندیش تا چگونه بود

که سبزه خورده بفاژد بهار گه اشتر

ازین هفت سر اژدر عمر خوار

بپرهیزد آن کو بود هوشیار

زان پیش که پیش آیدت آن روز پر از هول

بنشین و تن اندر ده و انگاره به پیش آر

تواضع کرد بسیار و مرا گفت

ز من مشکوه و بی آزار بگذر

چو باسک کند ماه من از خمار

قرار از مه نو نماید فرار

از آن لشکر گشن توفید دهر

بکام عدو نوش شد همچو زهر

به گرمی چو برق و به نرمی چو ابر

به پویه چو رنگ و به کینه چو ببر

خزاین تهی شد در آن زاج سور

درون‌ها پر آمد ز عیش و سرور

به روز نبرد آن هژبر دلیر

شتابد چو گرگ و گرازد چو شیر

چو در روز شهریر آمد بشهر

ز شادی همه شهر را داد بهر

از سخای تو ناگوار گرفت

خلق را یکسر و منم ناهار

چو غرشیده گشتی ز کین و ستیز

گرفتی ازو دیو راه گریز

گرچه زردست همچو زر پشیز

یا سفیدست همچو سیم ارزیز

کره ای را که کسی نرم نکردست متاز

بجوانی و بزور و هنر خویش مناز

نه همه کار تودانی نه همه زورتراست

لنج پر باد مکن بیش و کتف بر مفراز

ایا ز بیم زبانم نَژَند گشته و هاژ

کجا شد آن همه دعوی کجا شد آن همه ژاژ

ز . . . گیرد . . . تو فروزیب همی

چو بوستان که فروزان شود به سرو و به ناژ