ایشاه جهاندار، جهاندار نژاد

مرملک ترا ز خاک نصرت بنیاد

عالم چو ز آب دولتت شد آباد

شد دولت ملک ملک ناصر برباد

ای حضرت تو شده پر از آب از تو

جامع شده تا نبرد محراب از تو

چیزی که پدید شد درین باب از تو

پذرفته کناد ایزد وهاب از تو

ای همچو محمد و حسن با تمیز

فرزند حسن را چو پدر دار عزیز

تا او پسر خویش بنام تو کند

او را چو محمد و حسن دارد نیز

همت مکن ای نظامی پست بلند

بر طاق زراندود خود از خیره مخند

گل چنبر موسی مامیست ای کل رند

کز کردن تو رهاند و بر اسب افکند

ای واعجبی سدیدک فلسفه گوی

چون گربه صندل آمد از خانه بکوی

بر تیزگه تاز نهادم دم و روی

یعنی که بتیز فرق کن مو از موی

بر شاعر تاز زیر خسب حین روب

لت کوب خوهم کرد برآرم آشوب

خیزد بمیانجی از میان پایم چوب

کاین کوفته مرا بمن بخش و مکوب

چون ماده خران شلف موبدبگری

میرفت و پسر داشت خبر زان معنی

دست پدرش بریده و طاقت نه

تا باز کشیدی آن حلب را رز پی

ای از خر دجال بسی یافته بهر

یک گوش بر دست او و یک گوش بنهر

خر زهره و هم بحنه تا از تو بقهر

خرمهره جدا کنم چو خر زهره ز زهر

روحی بجز مرثیه گوی من شد

بگریست بر آنکه جان من از تن شد

...

... ن شد

ای بنده طول عمر تو خواهنده از خدا

از بنده یک حدیثک موجز توان شنید

فصل زررز است، بدینگاه دست گیر

چندانکه نیمدانک بزر، رز توان خرید