محجوبم و از حجاب من آزادی

وز صلح من و عتاب من آزادی

من با تو حسابها بسی دارم و تو

دایم ز من و حساب من آزادی

چون باد ز من می‌گذری چه تْوان کرد

چون خاک رهم می‌سپری چه تْوان کرد

هرچند که با تو آشنا می‌گردم

هرروز تو بیگانه‌تری چه تْوان کرد

بی پیش و پسی تو و پس و پیش تراست

دوری ز کم و بیش و کم و بیش تراست

در خاطر هیچ کسی نیاید هرگز

یک ذرّه از آن خوی که از خویش تراست

در عشق تو سوختم چه میسازی تو

در ششدره ماندهام چه میبازی تو

تو کار بسی داری و من عمر اندک

کی با من دل سوخته پردازی تو

تاکی باشم چو حلقه بر در بی تو

با اشکِ چو سیم و رخ چون زر بی تو

تو بر سر کار و سر به کار آورده

من بر سر خاک و خاک بر سر بی تو

هر روز ز نو پردهٔ دیگر سازی

تادر پس پرده عشق با خود بازی

چون تو نفسی به سر نیائی از خویش

هرگز به کسی دگر کجا پردازی

ای آمده از شوق تو جان بر لب من

چون روز قیامت است بی تو شب من

آخر سخنی از من بی دل بشنو

تاکی ز خموشی من و یارب من

گر در سخنم باتو سخن را چه کنی

یا درد نو و عشق کهن را چه کنی

با این همه کار و بار و عزت که تراست

بی خویشتنی بی سر و بن را چه کنی

ای خون شده در غمت دل پاک همه

ز هر غم عشق تست تریاک همه

اول همه را ز عشق خود خاک کنی

وانگاه به باد بردهی خاک همه

اندهگن توییم از دیری گاه

در ما نگر، ای مرا ز اندوه پناه

کانها که به حسن گوی بردند زماه

کردند در اندوهگن خویش نگاه

چون هر روزیت بیشتر دیدم ناز

هر روز بتو بیشترم گشت نیاز

نظّارگی توئیم از دیری باز

آخر نظری تو نیز بر ما انداز