یا رب تو مرا بکردهٔ زشت مگیر

از معصیتم بگذر و طاعت بپذیر

چون مهر تو و نبی و اولاد نبی

نزد تو شفاعتم کند دستم گیر

گه در غزلم سخن کشد جانب راز

گاهی بقصیده میشود دور و دراز

نازم برباعی سخن کوته کن

تا باز شود بحرف لب بندد باز

ای فیض بیا دلی بدریا انداز

زین پستی خویش را ببالا انداز

یعنی ز کمال هر چه اندوختهٔ

از سر بردار و بر ته پا انداز

خود را بمحیط خطر انداز و مترس

سر در ره آن نگار در باز و مترس

بر سوختگان دست ندارد دوزخ

با آتش عشق دوست در ساز و مترس

مغرور بعلم خود مشو مست مباش

نزد علما نیست شو و هست مباش

در حضرت دوستان حق پستی کن

نزد دشمن بلند شو پست مباش

از عشق مجاز گویمت چیست غرض

زان چاشنی عشق حقیقیست غرض

از جلوهٔ حسن دوست در روی نکو

تعلیم طریق عشقبازیست غرض

با من بودی منت نمی‌دانستم

تا من بودی منت نمی‌دانستم

رفتم چو من از میان ترا دانستم

با من بودی منت نمی‌دانستم

در راه طلب تمام دردم دردم

در ورزش فهم راز مردم مردم

گفتی که چرا نمیکنی در خود سیر

از من خبرت نبود کردم کردم

از غیب رسد، بدل سروشی هر دم

دلراست بدان سروش گوشی هردم

گه نغمهٔ حزن میرسد گاه طرب

نیشی است بهر دمی و نوشی هر دم

از لذت عیش اینجهان سرد شدم

در آرزوی اجل همه درد شدم

چندی چو زنان برنگ و بو بودم شاد

آخر بیقین آخرت مرد شدم

از صحبت خلق سخت دلتنگ شدم

وز دمها چون آینه در زنگ شدم

بس نام نکوی بی مسمی دیدم

از نام نکوی خویش در ننگ شدم

اینجا پاداش هر چه کردم دیدم

اینجا محصول هرچه کشتم دیدم

موقوف قیامت نیم اینجا همه شد

اعمال و جزا بیکدگر سنجیدم

دیدم دیدم که هرچه کردم کردم

دیدم دیدم که هرچه کشتم چیدم

از چهره جان غبار تن چون رفتم

دیدم دیدم که پای تا سر دیدم

یکچند بگرد خویشتن گردیدم

یکچند ز این و آن خبر پرسیدم

آخر بدر خویش بدیدم مقصود

دیدم دیدم که آخرین در دیدم

در بحث بسی بگفتگو پیچیدم

بس قشر سخن شنیدم و فهمیدم

چون مغر رسید و سر بیگانه نداشت

خود گفتم و خود شنیدم و خود دیدم

کی باشد و کی بحال خود پردازم

کی باشد و کی جهاز عقبی سازم

کی باشد و کی ز خویش بیگانه شوم

کی باشد و کی تن و روان در بازم

کو همت عالئی که تا پست شوم

کو نیستی ز خویش تا هست شوم

کی می‌گذرد بعاقلی عمر عزیز

ای عشق بیار باده تا مست شوم

حیران خودم که از کجا می‌آیم

از بهر چه آمدم چرا می‌آیم

خواهم بکجا رفت چه از مردودی

نی دوزخ و نی بهشت را می‌شایم

از نور نبی واقف این راه شدیم

وز مهر علی عارف الله شدیم

چون پیروی نبی و‌ آلش کردیم

ز اسرار حقایق همه آگاه شدیم

از شرم گناه شاید از خون گریم

از ابر بهار بر خود افزون گریم

اشگی باید که نامه‌ام شسته شود

چون عمر وفا نمی‌کند چون گریم