کام جانم هیچ می دانی که چیست

در میان مهر و مه آبی و بس

قلب قلب قلب با قلب جگر

نام خورشیدی بود زرّین کمر

نام آن لاله روی عنبر موی

قلب زلفست بر کناره ی روی

کاف را بستان و در زا ضرب کن

تا شود نام نگاری ضرب زن

شست در هنگامه می باید فکند

تا که افتد ماهئی ناگه ببند

معین با تو گفتم گر بدانی

که نام یار من هفتاد و هشتست

با زرده ی خایه یارکن ضم

وانگاه مصحّفش فرو خوان

پس نام پیمبری بدست آر

وان نیز ردیف نام او دان

کسی که زربکسان داد و دستگیری کرد

معینست که زر در سر دلیری کرد

آنک مرغ جان مشتاقان اسیر دارم اوست

سی و یک در چل ببین تا چند باشد نام اوست

بدری که سایه بر سرش افکنده است شب

چشم و زبان و قامت و زلفش بود لقب

یاری که نام او نتوان گفت پیش کس

ما در میان سی و سه گفتیم نام او

نیمه دخنه بفکن از ار زیز

وانگهش زر بیار و بر سر ریز

تا بدانی که نام یارم چیست

راحت جان بیقرارم کیست

نیزه ی مقلوب را تصحیف کن

وانگه آنرا در میان تیر بند

تا بدانی نام مه روئی که هست

بر مهش زنجیر و در رنجیر بند

در دست بردار پدر بین

تا نام نگار من بدانی

چو سر برزد از برج شیر آفتاب

مرا نام او گشت روشن چو روز

چون بر آرد آفتاب از قلب دریا ماهئی

دیدم اندر قعر و نام یار شد روشن مرا

نام آن ماه که خورشید پری رویانست

آفتابیست که از برج اسد می تابد

گر پدر را ای پیر چون کودکان بابا نخوانی

گوشهٔ ابرو بکش بر وی که تا نامش بدانی

آهو بره را چون سر و دم ببریدم

در پیش برادر پدر نامی شد