بهار آیو به هر شاخی گلی بی

بهر لاله هزاران بلبلی بی

بهر مرزی نیارم پا نهادن

مبو کز مو بتر سوز دلی بی

همه دل ز آتش غم سوتنی بی

بهرجان سوز هجر افروتنی بی

که از دست اجل بر تن قبائی

اگر شاه و گدائی دوتنی بی

بدنیای دنی کی ماندنی بی

که دامان بر جهان افشاندنی بی

همی لا تقنطوا خوانی عزیزا

دلا یا ویلنا هم خواندنی بی

یقینم حاصله که هرزه گردی

ازین گردش که داری برنگردی

بروی مو ببستی هر رهی را

بدین عادت که داری کی ته مردی

مو را نه فکر سودایی نه سودی

نه در دل فکر بهبودی نه بودی

نخواهم جو کنار و چشمه سارون

که هر چشمم هزارون زنده رودی

اگر دردم یکی بودی چه بودی

وگر غم اندکی بودی چه بودی

به بالینم طبیبی یا حبیبی

ازین هر دو یکی بودی چه بودی

از آن روزی که ما را آفریدی

به غیر از معصیت چیزی ندیدی

خداوندا به حق هشت و چارت

ز ما بگذر شتر دیدی ندیدی

به‌مو واجی چرا ته بیقراری

چو گل پروردهٔ باد بهاری

چرا گردی به‌کوه و دشت و صحرا

به‌جان او ندارم اختیاری

همه روزم فغان و بیقراری

شوان بیداری و فریاد و زاری

بمو سوجه دل هر دور و نزدیک

ته از سنگین‌دلی پروا نداری

خدایا دل ز مو بستان به زاری

نمی‌آید ز مو بیمارداری

نمی‌دونم لب لعلش به خونم

چرا تشنه است با این آبداری

مرا دیوانه و شیدا ته دیری

مرا سرگشته و رسوا ته دیری

نمی‌دونم دلم دارد کجا جای

همی‌دونم که دردی جا ته دیری

نگارینا دل و جانم ته دیری

همه پیدا و پنهانم ته دیری

نمی‌دانم که این درد از که دیرم

همی‌دانم که درمانم ته دیری

مسلسل زلف بر رخ ریته دیری

گل و سنبل به‌هم آمیته دیری

پریشان چون کری زلف دو تا را

به‌هر تاری دلی آویته دیری

به‌رویت از حیا خوی ریته دیری

دو ابرویت به‌ناز آمیته دیری

به سحر دیده در چاه زنخدان

بسی هاروت دل آویته دیری

سمن زلفا بری چون لاله دیری

ز نرگس ناز در دنباله دیری

از آن رو سه به‌مهرم بر نیاری

که در سر ناز‌ِ چندین ساله دیری

غم اندر سینهٔ مو خانه دیری

چو ویرانه که بوم آشانه دیری

فلک اندر دل مسکین مو نه

ازین غم هرچه در انبانه دیری

کُشیمان ار به‌زاری از که تِرسی‌؟

برانی گر به‌خواری از که ترسی‌؟

مو با این نیمه‌دل از کس نترسم

دو عالم دل ته داری از که ترسی‌؟

کشم آهی که گردون پر شرر شی

دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شی

بترس از برق آه سوته دیلان

که آه سوته دیلان کارگر شی

دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شی

خرابه خانه‌ام ویرانه‌تر شی

کشم آهی که گردون را بسوجم

که آه سوته دیلان کارگر شی

الهی ای فلک چون مو زبون شی

دلت همچون دل مو غرق خون شی

اگر یک لحظه‌ام بی‌غم بوینی

یقین دانم کزین غم سرنگون شی