بهر تلی بر از خسته گروهی

بهر غفچی بر از فر خسته پنجاه

گرفتم که جایی رسیدی ز مال

که زرین کنی سندل و چاچله

همی بوستان سازی از دشت او

چمنهاش پر لاله و چاوله

که شادی کنان اندر آن بوستان

تو شادی کنی گر کنندت یله

همیشه بود نعمتت را خورنده

چه آزاد و بنده چه خرد و چه رنده

گل سوری بماه اندر شکفته

بر او بر کژدم جرّاره خفته

دو لب چون دانۀ نارست لیکن

بنوک سوزن اندیشه سفته

نکوروئی که از فردوس حورا

[...]

ای ماه سیه پوش تو روشن شده ماهی

هم شمع سرای من و هم پشت سپاهی

از قامت و قدّ تو برد سرو بلندی

وز حلقۀ زلف تو برد قیر سیاهی

جانم بصلاح آید از آن نوش لب تو

[...]

ای ترک میر ، فتنۀ بغما و خلخی

هم سر و مشک زلفی و هم ماه گلرخی

همچون بهار خرّم دردیده خرمی

همچون همای فرّخ بر بنده فرخی

در جادویی معلم پیران بابلی

[...]

ز زلف تو برده ست شبوّی بوی

ازو گشت پر مشک مشکوی و کوی

کجا جوی خون بینی ای دلربای

رخان مرا اندر آن جوی جوی

تو گوئی که دل شستم از تو چرا

[...]

حلقهٔ زلفش به گل بر غالیه دارد همی

گل به بوی غالیه سنبل به بار آرد همی

نیست سنبل کان خط مشکین آن ترک منست

دیده چون آنرا ببیند سنبل انگارد همی

عذر جانست آن رخ و آن غمزگان آزار دل

[...]

گویم ز دل خویش دهانت کنم ای دوست

گوید نتوان کرد ز یک نقطه دهانی

گویم ز تن خویش میانت کنم ای ماه

گوید نتوان ساخت ز یک موی میانی

جزوی و کلی از دو برون نیست آنچ هست

جز وی همه تو بخشی و کلی همه خدای

من از خدای و از تو همی خواهم این دو چیز

تا او ترا بقا دهد و تو مرا قبای

چون دو رخ او گر قمرستی بفلک بر

خرشید یکی ذرّه ز نور قمرستی

چون دو لب او گر شکرستی بجهان در

صد بدرۀ زر قیمت یک من شکرستی

فغان از آن دو سیه زلف و غمزگان که همی

بدین زره ببری و بدان ز ره ببری

خوارزم گرد لشکرش ار بنگری همی

بینی علم علم تو بهر دشت و کردری

الا تا همی بتابد بر چرخ کوکبی

الا تا همی بماند بر خاک پیکری

جهانرا اگر چه هست ، فراوان کده رسد

هم از بندگانش هر کده را کدیوری

من طالب خنج تو شب و روز

اندر پی کشتنم چرائی

ز پالان فزونست ریش رشید

تنیده در آن خانه صد دیو پای

شکرک از آن دو لبک تو بچنم اگر تو یله کنی

به سرک تو که بزنمت به پدر اگر تو گله کنی

ای مایۀ طربم و آرام روز و شبم

من خنج تو طلبم تو رنج من طلبی