یا رب ز گناه زشت خود منفعلم

وز قول بد و فعل بد خود خجلم

فیضی به دلم ز عالم قدس رسان

تا محو شود خیال باطل ز دلم

بگسست ز صحبت من آن دل گسلم

مالید بزیر پای محنت چو گلم

هر شب گردد خیال او گرد دلم

الحق ز مراعات خیالش خجلم !

جان خواست ز من دوش بت دلگسلم

گفتم بدهم باز نفرمود دلم

یعنی نرسد به وصل رویش بی جان

واکنون که برم جان که ز رویش خجلم

هر شب گردد خیال او گرد دلم

الحق ز مراعات خیالش خجلم

هر شب گردد خیال او گرد دلم

الحق ز مراعات خیالش خجلم

از بس که جفا کند بت دلگسلم

از کردۀ دوست پیش دشمن خجلم

وین اشک که بر چشم خودش کردم جای

او نیز چو یار رفت در خون دلم

فرزند گرامی حسن ایجان و دلم

ایحاصل عمر و زبده آب و گلم

با دل رگ سودای تو خواهم پیوست

روزیکه ز جان علاقه تن گسلم

فرزند اعز محمد ایجان و دلم

مقصود توئی ز هستی آب و گلم

در جان زده ئی چنگ و گر نه ز غمت

بیم است که هر دمش ز تن بر گسلم

ای مهر تو کرده خانه در جان و دلم

بسرشته غم عشق تو در آب و گلم

از بهر نثار تو ندارم چیزی

جز جان و دلی ازین بغایت خجلم

چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم

این بس بود از ساده‌دلی ماحصلم

کز رقعه ساده عزیزان چمن

چون غنچه ز برگ گل بود پر، بغلم

ای خواجه ی جان وای خداوند دلم

از یاد تو بیشتر ز رویت خجلم

از من بحلی هر چه کنی یا نکنی

ای وای بمن اگر نسازی بحلم