تا در طلب دوست همی بشتابم

عمرم به کران رسید و من در خوابم

گیرم که وصال دوست در خواهم یافت

این عمرگذشته راکجا دریابم

از آتش دل همیشه اندر تابم

وز اشک دو دیده غرقه اندر آبم

در آتش و آب خواب شب کی یابم

ترسم چو چراغ مرگ باشد خوابم

شب ز انده تو همی نیاید خوابم

بر جامه ز غم چو گوی در طبطابم

من گاه در آتش و گه اندر آبم

سنگم که به من هر چه رسد در یابم

با یاد تو ای ریخته عشقت آبم

نشگفت اگر بود بر آتش خوابم

روی از غم چون تویی چرا برتابم

تا به ز غمت کدام شادی یابم

هر روز در آب دیده‌اش می‌یابم

شد ز آتش و آب صبر برده خوابم

هرچند که بر آتش عشقت آبم

در عشق چو آب پاک و آتش نابم

اندر طلب دوست همی بشتابم

عمرم به کران رسید و من در خوابم

گیرم که وصال دوست در خواهم یافت

این عمر گذشته را کجا دریابم

در بحر خیال غرقهٔ گردابم

نی بلکه به بحر می‌کشد سیلابم

ای دیده نمی‌خواب من بندهٔ آنک

در خواب بدانست که من در خوابم

بر دست خیال چشم مستت خوابم

از آتش سودای تو رفتست آبم

زین پس من و آب دیده و خاک درت

باشد که گشادی بود از این بابم

وقتی که ربود خواب و از دل تابم

شد کلبه منور از رخ احبابم

این هم اثر بخت بد من که زخواب

بیدار گهی شود که من در خوابم