یک ره ز ره دجله منزل به مداین کن

وز دیده دوم دجله بر خاک مداین ران

از آتش حسرت بین بریان جگر دجله

خود آب شنیدستی کاتش کندش بریان

تا سلسلهٔ ایوان بگسست مداین را

در سلسله شد دجله چون سلسله شد پیچان

گه گه به زبان اشک آوازه ده ایوان را

تا بو که به گوش دل پاسخ شنوی ز ایوان

دندانهٔ هر قصری پندی دهدت نو نو

پند سر دندانه بشنو ز بن دندان

گوید که تو از خاکی ما خاک توایم اینک

گامی دو سه بر ما نه اشکی دو سه هم بفشان

از نوحهٔ جغد الحق ماییم به درد سر

از دیده گلابی کن درد سر ما بنشان

آری چه عجب داری کاندر چمن دنیا

جغد است پی بلبل نوحه است پی الحان

ما بارگه دادیم این رفت ستم بر ما

بر قصر ستمکاران گویی چه رسد خذلان

گویی که نگون کرده است ایوان فلک‌وش را

حکم فلک گردان یا حکم فلک گردان

بر دیدهٔ من خندی کاینجا ز چه می‌گرید

خندند بر آن دیده کاینجا نشود گریان

این هست همان درگه کو را ز شهان بودی

دیلم ملک بابل هندو شه ترکستان

از اسب پیاده شو بر خاک زمین رخ نه

زیر پی پیلش بین شه مات شده نعمان

نی نی که چونعمان بین پیل افکن شاهان را

پیلان شب و روزش گشته ز پی دوران

ای بس شه پیل افکن کافکند به شه پیلی

شطرنجیِ تقدیرش در ماتگهٔ فرمان

مست‌است‌زمین‌زیراک خورده است به جای می

در کاسِ سرِ هرمز خونِ دلِ نوشروان

بس پند که بودآنگه بر تاجِ سرش پیدا

صد پند نو است اکنون در مغزِ سرش پنهان

گفتی به کجا رفتند آن تاجوران اینک

ز ایشان شکم خاک است آبستنِ جاویدان

خونِ دل شیرین است این می که دهد رزْبُنْ

ز آب و گل پرویز است این خم که نهد دهقان

از خونِ دل طفلان سرخاب رخ آمیزد

این زال سپید ابرو این مامِ سیه پستان