آن دل که در او باشد از عشق تو آزاری

حاشا که کشد آزار هرگز زدل آزاری

تا هست وفا کارت دلبر کند آزادت

تا از تو کشم آزار جز این نکنم کاری

گر جمله جهان یارند در چشم من اغیارند

[...]

آنگه بفرات افکند چون توسن قهاری

میخواست که نوشد آب تا بیش کند یاری

گفتا بخودای عباس کو رسم وفاداری

تو آب خوری و اطفال در العطش و زاری

تا چند نگارا تو! بدخوی و ستمکاری

این خوی و ستمکاری از دست بده باری

شغل تو دل آزاری ست کار تو جفا کاریست

تا چند دل آزاری، تا چند جفا کاری

من بار غم عشق ات، پیوسته کشم بر دوش

[...]

از مصحف رویت عقل خوانده صفت باری

کز عفو تو بر اجرام بندد ره ستاری

ما و تعب و خذلان ما و کرب و خواری

گر رایحه فضلت کس را نکند یاری