گوید که مرا این می مشکین نگوارد

الا که خورم یاد شه عادل مختار

داده‌ست بدو ملک جهان خالق معبود

با خالق معبود کسی را نبود کار

هرگز به تن خود به غلط در نفتاده‌ست

مغرور نگشته‌ست به گفتار و به کردار

این یافتن ملک به شمشیر نباشد

باید که خداوند جهاندار بود یار

چون باد بجنبد نبود خود ز پشه باک

چون آتش برخیزد، تیزی نکند خار

گر خاک بدان دست یک استیر بگیرد

گوگرد کند سرخ، همه وادی و کهسار

دشمن ز دو پستان اجل شیر بنوشد

بگذارد حنجر به دم خنجر پیکار

با ملک چکارست فلان را و فلان را

خرس از در گلشن نه و خوک از درگلزار

از وقف کسان دست بباید بسزا بست

نیکو مثلی گفته‌ست «النار ولا العار»

زین دست بدان دست، به میراث تو دادند

از دهر بد این شه را، این ملکت بسیار

کز خلق به خلقت نتوان کرد قیاسی

وز خوی و طبیعت نتوان کردن بیزار

ای ملک زدایندهٔ هر ملک‌زدایان

ای چارهٔ بیچاره و ای مَفزَع زوار

از پای افاضل تو کنی خار زمانه

وز بستر غفلت تو کنی ما را بیدار

کشتی حسنات و ثمراتش بدرودی

دشوار تو آسان شد و آسان تو دشوار

وز تو بپذیراد ملک هر چه بدادی

وز کید جهان حافظ تو باد جهاندار

کاین فاخته زین گوز و دگر فاخته زان گوز

بر قافیهٔ خوب همی‌خواند اشعار

طوطی بچگان را سلب سبز بریدند

شلوارک با پایچه‌های طبریوار

هر ساعتکی سینه به منقار برندند

چون جزع پر سینه و چون بسد منقار

صدبار به روزی در، پرها بشمارند

چون نیم دبیری که غلط کرده به اشمار

چون گردن سیمین طرازی بفرازند

بر فرق سر و تیر بر از شیز به دیدار