شب هست و شراب هست و عاشق تنهاست

برخیز و بیا بتا که امشب شب ماست‌

جا نیست نهاده‌ایم فرمانی را

در عشق کجا خطر بود جانی را‌

نعلی که بینداخت همی مرکبت از پای

تاج سر سلطان شد و تا باد چنین باد

از دوست بصد جور و جفا دور نباشم

ور نیز بیفزاید رنجور نباشم‌

زیرا که من او را ز همه کس بگزیدم

ور زو بکسی نالم معذور نباشم!

امید وصال تو مرا عمر بیفزود

خود وصل چه چیزست چو امید چنین است

با هر که سخن گویم اگر خواهم و گرنه

ز اوّل سخن نام توام در دهن آید

چشمی که ترا دید شد از درد معافی

جانی که ترا یافت شد از مرک مسلم

گفتم چه نهم پیش دو زلف تو نثار

پیشت بنهم این جگر سوخته زار