ای عود بهشت فعل بیدی تا کی

وی ابر امید ناامیدی تا کی

کردی بر من کبود رخ زرد آخر

ای سرخ سیاه گر سپیدی تا کی

بیداد تو بر جان سنایی تا کی

وین باختن عشق ریایی تا کی

از هر چه مرا بود ببردی همه پاک

آخر بنگویی این دغایی تا کی

گر دنیا را به خاشه‌ای داشتمی

همچون دگران قماشه‌ای داشتمی

لولی گویی مرا وگر لولیمی

کبکی و سگی و لاشه‌ای داشتمی

می خور که ظریفان جهان را دردی

برگرد بناگوش ز می بینی خوی

تا کی گویی توبه شکستم هی هی

صد توبه شکستم به که یک کوزهٔ می

گر آمدنم ز من بدی نامدمی

ور نیز شدن ز من بدی کی شدمی

به زان نبدی که اندرین دهر خراب

نه آمدمی نه شدمی نه بدمی

گر من سر ناز هر خسی داشتمی

معشوقه درین شهر بسی داشتمی

ور بر دل خود دست رسی داشتمی

در هر نفسی همنفسی داشتمی

گر من چو تو سنگین دل و ناخوش خومی

کی بستهٔ آن زلف و رخ نیکومی

این دل که مراست کاشکی تو منمی

و آن خو که تراست کاشکی من تومی

ای شمع ترا نگفتم از نادانی

از شهد جدا مشو که اندر مانی

تا لاجرم اکنون تو و بی فرمانی

گریانی و سر بریده و سوزانی

ای آنکه مرا به جای عقل و جانی

با لذت علم و قوت و ایمانی

از دوستی تو زنده گردد دانی

گر نام تو بر خاک سنایی خوانی

پرسی که ز بهر مجلس افروختنی

در عشق چه لفظهاست بردوختنی

ای بی خبر از سوخته و سوختنی

عشق آمدنی بود نه آموختنی

یک روز نباشد که تو با کبر و منی

صد تیغ جفا بر من مسکین نزنی

آن روز که کم باشد آن ممتحنی

از کوه پلنگ آری و در من فگنی

گفتم چو لبی بوسه ده‌ای بی‌معنی

خود چون زلفی پر گره‌ای بی‌معنی

گفتی ز که یابیم به‌ای بی‌معنی

با ما تو برین دلی زه‌ای بی‌معنی

تا مخرقه و راندهٔ هر در نشوی

نزد همه کس چو کفر و کافر نشوی

حقا که بدین حدیث همسر نشوی

تا هر چه کمست ازو تو کمتر نشوی

جز راه قلندر و خرابات مپوی

جز باده و جز سماع و جز یار مجوی

پر کن قدح شراب و در پیش سبوی

می نوش کن ای نگار و بیهوده مگوی

گیرم که مقدم مقالات شوی

پیش شمن صفات خود لات شوی

جز جمع مباش تا مگر ذات شوی

کانگه که پراکنده شوی مات شوی

با هر تاری سوخته چون پود شوی

یا جمله همه زیان بی سود شوی

در دیدهٔ عهد دوستان دود شوی

زینگونه به کام دشمنان زود شوی

بر خاک نهم پیش تو سر گر خواهی

وان خاک کنم ز دیده‌ تر گر خواهی

ای جان چو به یاد تو مرا کار نکوست

جان نیز دل انگار و ببر گر خواهی

تا کی ز غم جهان امانی خواهی

تا کی به مراد خود جهانی خواهی

چون درخور خویشتن تمنا نکنی

زین مسجد و زان میکده نانی خواهی

از خلق ز راه تیزگوشی نرهی

وز خود ز سر سخن‌فروشی نرهی

زین هر دو بدین دو گر بکوشی نرهی

از خلق و ز خود جز به خموشی نرهی

تا شد صنما عشق تو همراه رهی

درهم زده شد عشق و تمناه رهی

چونان شد اگر ازین دل آهی نزنم

جز جان نبود تعبیه در آه رهی