یک تیر بنام من ز ترکش بر کش

وانگه بکمان عشق سخت اندر کش!

گر هیچ نشانه خواهی اینک دل و جان

از تو زدنی سخت و ز من آهی خوش!

یک ذره اگر کشف شود عین عیان

نه دل برهد نه جان نه کفر و ایمان‌‌‌

مهر خود و یار مهربانت نرسد

این خواه گر آن که این و آنت نرسد

آخر بسوی سعادت آید را هم

بیرون جهد از محاق روزی ما هم‌‌‌

در کوی امید منزلی دارم خوش

در قصه عشق مشکلی دارم خوش‌

تفصیل دلم چه پرسی ای جان جهان

‌‌‌ در جمله همی دان که دلی دارم خوش‌

نور دلی ار چه جفت نارم داری

تاج سری ار چه خاکسارم داری

چون دیده عزیزی ار چه خوارم داری

شادم بتو گرچه سوگوارم داری‌

گر کشته دست را دیت دینار است

مر کشته عشق را دیت دیدار است‌‌

تا هست ترا بنزد تو تکیه گهت

مغرور دو عالمی و کار تبهت‌

گر من بمرم مرا مگویید که مرد

گو مرده بدو زنده شد و دوست ببرد

ز اول که مرا عشق نگارم نو بود

همسایه بشب ز ناله من نغنود

کم گشت کنون ناله که عشقم بفزود

آتش چو همه گرفت کم گردد دود

تا با دل من گرفتی ای جان تو قرار

من دیده خویش کرده‌ام لؤلؤ بار

باشد که بصحبت سر شکم یک بار

از راه دو دیده‌ام در آیی بکنار

یک چشم من از فراق یارم بگریست

و آن چشم دگر بخیل گشت و نگریست‌

چون روز وصال شد جزایش کردم

کاری نگرستی و نباید نگریست

ای ماه برآمدی و تابان گشتی

گرد فلک خویش خرامان گشتی‌

چون دانستی برابر جان گشتی

ناگاه فرو شدی و پنهان گشتی

آن شب که رخ تو شمع کاشانه ماست

خورشید جهان فروز پروانه ماست‌

ما را بجز این زبان زبانی دگر است

جز دوزخ و فردوس مکانی دگر است

آزاده نسب زنده بجانی دگرست

و آن گوهر پاکشان ز کانی دگر است‌

بیرون ز همه کون درون دل ماست

و ز خلق جهان بیک قدم منزل ماست‌

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از دل و گل چه بود، آن حاصل ماست‌‌

اندر دل من بدین عیانی که تویی

وز دیده من بدین نهانی که تویی‌‌

وصّاف ترا وصف نداند کردن

تو خود بصفات خود چنانی که تویی!

ای ذات کمالی که ز تو کاسته نیست

جز از کف تو فیض کرم خاسته نیست ‌

از بس که درین دیده خیالت دارم

در هر چه نگه کنم تویی پندارم‌

نتوان گفتن حدیث خوبان آسان

آسان آسان حدیث ایشان نتوان