می گفت مگر ملامت از ما بگرفت

چون لاله دلت زاتش سواد بگرفت

از جزع یمن لؤلؤ لالا بفشاند

اطراف مهش عقد ثریا بگرفت

از چشم تو هر که می پرستی آموخت

ملک دو جهان بجرعه ئی می بفروخت

چون آتش عشق در دل تنگ افتاد

هر چیز که بود در میان جمله بسوخت

رونیست شو ای خواجو که هستت خوانند

هشیار چنان باش که مستت خوانند

زنهار ز بهر آن خدا را مپرست

کابنای زمان خدا پرستت خوانند

با اشک و رخ ار سیم و زرت گردانند

شاهان جهان تاج سرت گردانند

ور ترک جهاز چار مادر گوئی

میراث برنه پدرت گردانند

انکو بسوی کعبه مرا راه نمود

دیدم که ره کعبه همی می پیمود

رفتیم بکعبه و چو کردیم نظر

خود کعبه جز او نبود و او کعبه نبود

گر یار نه آن بود که ره می پیمود

آنکس که طواف کعبه می کرد که بود

ور زانک در کعبه نه او بر تو گشود

از رفتن و باز آمدن کعبه چه سود

دیدیم که در کعبه بجز یار نبود

وین طرفه که از کعبه خود آثار نبود

آندم که ز دیر خیمه بر کعبه زدیم

در کعبه و دیر هیچ دیار نبود

آنها که دوای دل افگار کنند

پیوسته کنند کار و در کار کنند

چون پشت بدیوار کنی یادآور

زانروز که از خاک تو دیوار کنند

مستان چو هوای در میخانه کنند

پیمان شکنند و عزم بتخانه کنند

کاشانه بآب چشم ساغر گل کن

زان پیش که از گل تو کاشانه کنند

هر کو لب جام لا یزالی بوسد

خاک در ایندر گه عالی بوسد

شاه فلک از بام درافتد هر روز

تا قبر فقیر ابوالمعالی بوسد

ای آنک دل از مهر رخت جان نبرد

دانی که چه بر من از غمت می گذرد

من نیستم آنکه ناظر روی توام

در دیده من کسیست کو می نگرد

آن یار که درد از دل ما می چیند

باید که کسی بر سر ما نگزیند

در دیده ی ما آمد و بگشود نظر

تا چهره ی خود بدیده ی خود بیند

از دیده ی من چو دمبدم خون آید

مانند تو در دیده ی من چون آید

هر خار که سر بر زند از تربت من

زو رایحه ی باده ی گلگون آید

در ماتم من مرغ صراحی مؤید

غسّال بآب چشم جامم شوید

از خاک من آن خار که بیرون آید

زو تا بقیامت گل حمری روید

مخمورم و از کسی شرابم نرسید

بیرون ز دلم بوی کبابی نرسید

گفتم صدره با تو حدیث دل ریش

لیکن ز توام هیچ جوابی نرسید

نرگس بنگر نشسته در سایه ی بید

وز مهر نهاده بر فلک چشم امید

چون زهره برآورد سر از بدر منیر

یا شمس طلوع کرد از روز سپید

چون گلرخ ما پرده زعارض بگشاد

شد لاله دلسوخته از مهر چه شاد

سوسن چو ببندگیش اقرار آورد

سلطان بهارش خط آزادی داد

چون باد صبا زرویت آگاهی داد

گل کرد قبا پیرهن و داد بباد

نرگس چو بدید چشم خواب آلودت

دیدم که سرش زشرم در پیش افتاد

مانند رخت صبا هر آن لاله که دید

برخواند دعائی و بر آن لاله دمید

چون نسبت غنچه با دهانت کردم

دیدم که زخرمی دلش می خندید

شب هندوی آن طره مه فرسا شد

لؤلؤ لب یاقوت ترا لالا شد

تا خط تو شد زطرف خورشید پدید

بس فتنه که در دور قمر پیدا شد