تا نعل در آتش تو داغ است مرا

از نشتر بیطار فراغ است مرا

خوش آخر غم بسی بدیدم واکنون

بگرفت دل و عزم فراغ است مرا

ماه امل ارچه زیر میغ است مرا

بر فرق ز فاقه گرچه تیغ است مرا

نه خیر کسان به خود روا می‌دارم

نه خیر خود از کسان دریغ است مرا

هجرت چو به دست غصه بگذاشت مرا

کم بود کسی که زنده پنداشت مرا

در جان رمقی نبود و در تن لیکن

امید رخ تو زنده می‌داشت مرا

آنم که چو جان بپرورم مردم را

گر دست رسد به جان خرم مردم را

ای حور و پری نه دیوم از من مگریز

من آدمیم نمی‌خورم مردم را

لطف تو چو کرد حلقه در گوش مرا

از راه کرم مکن فراموش مرا

یا پیش خودم همچو غلامان می‌دار

یا مکرمتی نمای و بفروش مرا

ای دوست مشو سبغه زبون گیران را

شیری تو مباش سخره نخجیران را

گر می‌خواهی که همچو من پیر شوی

مازار به قول مفسدان پیران را

بر ره بگماشت دوش مه پرتو را

تا کرد ز من نهفته ماه نو را

تاکی در و بام یار گیرد بر من

یارب تو گرفتار کن این شب رو را

یک دم برم آرید بت خوشخو را

آن ماهرخ صنوبر نیکو را

از تلخی صبرم آرزو شیرین است

شیرین جهان اوست بیارید او را

از من همه مهر آمد و انصاف و وفا

وز تو همه کینه زاد و بیداد و جفا

مااطلب منک یا فوادی قودی

وکلت به من هو حسبی و کفا

گرچه نفسی نزد وصالت با ما

پیوند نمی‌جست جمالت با ما

در دوری خدمت تو شبهای دراز

تقصیر نمی‌کند خیالت با ما

تا باز گرفتی رخ چون ماه از ما

پی بازگرفت عقل گمراه از ما

بر بستر آرزو به شبهای دراز

یک یاد رخ تست و دو صد آه از ما

دیدم شب و روز رنج و بیداری‌ها

تا در تو رسیده‌ام به دشواری‌ها

ای ذات پسندیده تو حق عزیز

مپسند مرا بدین‌چنین خواری‌ها

گفتار مبر ز گوشم ای دُرّ خوشاب

دیدار مبر ز چشمم ای عالمتاب

کَایام چنان کند که ما را پس ازین

گفتار بود به پیک و دیدار به خواب

گر باد وزد بر این دل ریش خراب

ور خواب گذر کند بر این چشم پر آب

باشد که به هر عمر مرا با تو دمی

گفتار بود به پیک و دیدار به خواب

گویند شراب کم خور ای پیر خراب

تا ره نزند بر دل بیدار تو خواب

چه جای شراب و خواب کز تلخی عیش

گر زهر خورم روا بود خاصه شراب

در عشق تو گر شود مرا خاک نقاب

بس دل که شود ز داغ جور تو کباب

بس روز که بر دریغ من درد خوری

بس شب که خیال من نبینی در خواب

آن شد که دلم ز طبع چون آتش و آب

می‌ریخت ز دیده چون دُرّ خوشاب

عشقی و جوانی و دل و کامی بود

وین هر سه، دگر بار نبینیم به خواب

ای چرخ عنانم از سفر هیچ متاب

نانم ز سَراَندیب ده آبم ز سراب

هر شام ز بامیان دِهَم قرصی نان

هر بام ز شام دِه مرا شربتی آب

ای چرخ بیار هر چه داری ز عذاب

زنهار مده مرا و در بد بشتاب

طوفان بلا بیار و مندیش از من

زیرا که تو بارانی و من خشت در آب

ای عکس رخت چو عکس آئینه در آب

آئینه رخ ز یار دیرینه متاب

چون کودک مکتبم که هر شب بینم

از عشق رخ تو روز آدینه به خواب