من سوخته دل ز آتش تقدیرم

وز آب دو دیده کی بود تدبیرم

زان دم که چو شمع زندگی یافته ام

میسوزم و میگدازم و میمیرم

ساقی قدحی که از غم دل پیرم

بی می چو چراغ صبحدم میمیرم

بازم بچراغ روغنی ریز ز می

تا بار دگر زندگی از سر میگیرم

ای کز ستمت در دهن صد شیرم

بی روی تو از زندگی خود سیرم

مژگان تو گر هزار شمشیر کشد

باری من از و هلاک یک شمشیرم

نی کشته زخم ناوک و شمشیرم

نی خسته ناخن پلنگ و شیرم

لب می گزم و خون به زبان می لیسم

خون می خورم و ز زندگانی سیرم

ای آنکه به هجران تو از جان سیرم

وز دوری رویت از جهان دلگیرم

از غیر تو دست بنده دستم بربست

وز مهر تو خلخال بپا زنجیرم