در هر اسمی اگرچه خود را بنمود

از اسم کجا شود مسمی معدود

گفتم دلت از ناله کنم نرم چه سود

در سنگ تو آتش مرا راه نبود

چندان که مرا عمر و شکیبائی کاست

هر روز جفای تو و حسن تو فزود

در خلقت مرتضی به هنگام وجود

شک نیست که حق کمال قدرت بنمود

حق گفت هر آنکه گفت بی پرده چنین

آمد زپس پرده برون هرچه که بود

چون بود ظهور لازم ذات وجود

ظاهر شدنش هم از ره رحمت بود

امروز که شد بوصف رحمت ظاهر

نامی ز گنه نماند وین شد مشهود

یارب بجلالت رضا قطب وجود

ما را بوجود خویشتن کن موجود

در شاهد و مشهود توئی غیر تو نیست

ای دیده شاهد و جمال مشهود

در باغ سحر نرگس تر دیده گشود

با چشم تواش بنای هم چشمی بود

من نیز ز خشم دیده اش برکندم

بستان و بزیر پای خود افکن زود