بر شاعر تاز زیر خسب حین روب

لت کوب خوهم کرد برآرم آشوب

خیزد بمیانجی از میان پایم چوب

کاین کوفته مرا بمن بخش و مکوب

العمر مضی وفاتنی المطلوبُ

لَا القلبُ اطاعنی و لا المحبوبُ

دمعی و دمی کلاهما مسلوبُ

یا یوسُف صل فانّنی یعقوبُ

ای آنکه تو یوسف منی من یعقوب

ای آنکه تو صحت تنی من ایوب

من خود چه کسم ای همه را تو محبوب

من دست همی‌زنم تو پائی میکوب

ای دیدن خوک پیش دیدار تو خوب

با چهره تو بوزنه محبوب قلوب

از روی تو خوی تو بسی زشت تر است

با زشتی خوی تو زهی روی تو خوب

خواهم ز تو چیزی به معمایی خوب

کان هست چو طبعت به لطافت منسوب

دانی چه سوال می کنم باده بنه

نصفیش مصحف کن و نصفی مقلوب

گفتی که نشد خوب که گشتی مغضوب

بد شد که به شاه از تو شمردند عیوب

ای خواجه: ترا چه با من و خواجه من؟

من دانم و وان که بد کند با من و خوب