ماهی که ببرد از مه و خورشید فَرِه

پرسید ز من که ای مطیعت که و مه

از فاعل و مفعول کدامین بهتر

گفتم که بنزد بنده مفعولُ به

در رشته دندان تو ای غیرت مه

دردی اگر از دود دلی گشت سیه

از جوهر حسن تو نشد هیچ تبه

آراسته شد رشته درت به شبه

بنمود جمال ذات از روی چو ماه

از شادی او بر فلک انداز کلاه

گشتیم کلام ناطق لم یزلی

از دولت شاه دو جهان فضل اله

ای داده بجیب جامه از مدفون زه

تخفیفه و دستار بامرت که و مه

خاصک تو ستانی بقد ارمک تو دهی

(یارب تو بلطف خویش بستان و بده)

در غیرتم از صبا که چون بیگه و گه

گستاخ رود به کوی آن زیبا مه

او می رود و من از قفا می گویم

گریان گریان که لیتنی کنت معه

لا فی النهار و لا فی اللیل لی فرح

فلا ابالی أطال اللیل ام قصرا

نی شب تهی ام نه روز از ناله و آه

خواهی شب من دراز خواهی کوتاه

چه خوشتر از وصال آن دو عاشق

به رغم دشمنان با هم موافق

به هم از چشم و ابرو در فسانه

کنار و بوس را جویان بهانه

داور حکمروا در همه دم

او عالم و علم هر دو عالم دارد

علم ملک و علم رسل هم دارد

هم ملک کرم دارد و هم علم همه

از شعلهٔ شمع بود دل گرمی جمع

شبهای سیاه

دیروز به توبه ای شکستم ساغر

امروز بساغری شکستم توبه

و آن نیز که بعد از این برای تو کنم

گر بهتر از آن توان، از آنهم توبه

روی دل از غیر حق برتافتم

گنج عزت را زعزلت یافته

بیخوابی زاهدان چو خواب صیاد

از بهر گرفتاری صید است همه

دور از تو چنان شبی به روز آوردم

کاندر نظر آفتاب شد بیگانه

جز راه صفا بهیچ ره پای منه

زیرا که ره صفا ز هر راهی به

هر چیز بجز وفات دادند مگیر

هر چیز بغیر عشق خواهند مده

دنیا چاهی است نزد دانا بی‌ته

طول امل است ریسمان این چه

هر چند بود جامة عمر تو دراز

بر قامت طول امل آید کوته

گویند مدام عارفان آگاه

کاندر خلق است جلوهٔ سراله

نقصی به علوشان گردون نرسد

هر چند که خویش را نماید در چاه

زین غمکده ناگهان محمد هاشم

شد روی به راه

زد در چمن جنان محمدهاشم

چون گل خرگاه

بنوشت شد از جهان محمدهاشم

بیرون ناگاه