فردا که مقدسان خاکی مسکن

چون روح شوند راکب مرکب تن

چون لاله به خون جگر آلوده کفن

از خاک سر کوی تو بر خیزم من.

گر از پس مرگ من بجویی یابی

مهر تو در استخوان پوسیده من

در شهر بگوی یا تو باشی یا من

کاشفته بود کار ولایت بدو تن

آن حلوایی که کم رسد زو به دهن

چون دیگ به جوش آمده از وی دل من

از غایت لطف آنچنان خوشخوارست

کز وی دو هزار من توانی خوردن

ای عاشق گفتار و تفاصیل سخن

ای گر ز سخنوران قهارهٔ کن

روزیت چو نیست علم نونو هله ور

ای کهنه فروش در سخنهای کهن

ای یار بیا و بر دلم بر میزان

وی زهره بیا و از رخم زر میزان

آنان که میان ما جدائی جستند

دیوار بد و نمای و گو سر میزن

بیدل من و بیدل تو و بیدل تو و من

سرمست همی شدیم روزی به چمن

عمریست که من در آرزوی آنم

کان عهد به یادآوری ای عهد شکن

دوش آنچه برفت در میان تو و من

نتوان بنوشتن و نه بتوان گفتن

روزیکه سفر کنم ازین کهنه وطن

افسانه کند از آن شکنهای کفن

من عاشق عشق و عشق هم عاشق من

تن عاشق جان آمد و جان عاشق تن

گه من آرم دو دست در گردن او

گه او کشدم چو دلربایان گردن

بشنو به ارادت سخن پیر کهن

تا کار جهان را تو بدانی سر و بن

خواهی که کسی را نرسد بر تو سخن

تو خود بنگر آنچه نه نیکوست مکن

آمد خبریکه جان برون رفت ز تن

از واقعه زبده دوران و زمن

یعنی که نظام دولت و دین کش بود

هم صورت و هم سیرت و هم نام حسن

در حیرتم از قاضی احکام کهن

کز حکم ویند اهل جهان بی سر و بن

محکم سجلی بسته که اینکار تو نیست

پس حکم همی کند که اینکار بکن

یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن

هر لحظه غمی نو دهد اینچرخ کهن

دارم بقضا رضا ولی میگویم

دردم چو تو داده ئی دوا نیز تو کن

دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن

نه گفته بدی که می نخواهم خوردن

دل گفت بدین رسن فرو چه نشوی

گر کون خری ز نخ زند گو میزن

دی بر سر خاک دوستی دلبر من

از دیده گلاب ریخت بر برگ سمن

گفتم مگری ندا کن آنرا که ترا

آورد بگریه تا زند چاک کفن

نتوان سخن از دهان تنکت گفتن

زیراک نگنجد اندرو هیچ سخن

گر با دهنت پسته کند هم تنگی

بر در دهن و زبانش از بیخ بکن

چون زلف بنفشه را صبا داد شکن

دم بی می لاله رنگ گلبوی مزن

خاصه بمضاحک اندر آمد بلبل

وز خنده بماند غنچه را باز دهن

چون نرگس مست را برانگیخت ز خواب

سبحان الله فتنه انگیخته بین

تا کی ز غم عشق تو هم گه گاهی

دلشادم کن

دندان عسس ز زیر و بالا بشکن

وانگه دهنش بدوز و دربند افکن

تا نام مه دلبر سیمین بر من

ماننده ی خورشید بدانی روشن