بازار روان از بدنت می کشند

ناموس بهار از سمنت می کشند

چون در دهنت هیچ نمی گنجد از آن

پیوسته سخن در دهنت می شکند

گفتم که چه ریزد ز لبت گفت قند

گفتم که چه خیزدت ز مو گفت کمند

گفتم که بفرما سخنی گفت خموش

گفتم بشکر خنده درا گفت مخند

ای چرخ فلک به خیرگی دیده مبند

بر حال دل ریشم ازین بیش مخند

از روی کرم صد در شادی و نشاط

بر ما بگشای و بر رخ خصم ببند

ای همّت من درخور بالات بلند

در بر رخ دوستان ازین بیش مبند

تا چند کنی جور و جفا بر جانم

هرگز که کند ز دوستان جور پسند

فریاد ز دست جور این چرخ بلند

کاو گلبن امّید من از بیخ بکند

دل زار و تنم نزار و چشمم پر خون

از غصّه روزگار یارب مپسند

گفت از پی دوش آن بر کم ده یکچند

قاری مگر آنرا بپرندوش افکند

باریش حلاج پنبه کهنه نشست

کالای بدو ریش خداوند گویند؟

ای آنکه لبت رونق شکر شکند

چشم تو بغمزه صید دلها فکند

جز غمزه شوخ آندو چشم خونریز که دید

شوخی که بیکدست دو شمشیر زند

گاهی ز هوای روز وصلیم نژند

گاهی ز شب فراق داریم گزند

تا چند عذاب شب که کی روز شود

مردیم ز غصه ایفلک تا کی و چند

ای چرخ مرا دلی ست بیداد پسند

بیمم دهی از سنگ حوادث تا چند

من شیشه نیم که بشکند سنگ توام

مرغ قفسم که گشتم آزاد ز بند

زآن دو نان عابد یکی پیشش فکند

پس روان شد تا نیابد زو گزند

هر کس ز سر قیاس چیزی گفتند

و آن نکته که اصل بود ناگفته بماند

شب و روز او چون دو یغمایی‌اند

دو پیمانه‌ی عمر پیمایی‌اند

بر خلایق مقدمش دارند

هر چه گوید مسلمش دارند

ناصح چکنی زبانم از پندم مبند

یکبار بیا ببین در آن سرو بلند

گر چشم ز روی او توانی برداشت

من نیز دل از غمش توانم بر کند

ای رتبهٔ تاج و تخت را کرده بلند

وی گردن سرکشانت در خم کمند

شاهست سوار گشته بر اسب سمند

یا کرده طلوع آفتاب از الوند

ای آهوی فتنه سنبلت را به کمند

در دام فریبت اهل ایمان در بند

بعد از تو به نزد ماست اسلام عزیز

نازی که ز هم بریزد آن ترک بلند

گفتی شودت ز وصلم اقبال بلند

چندین منگار غصه بر جان نژند

آری شب بخت تیره نیکو رسنی ست

تاگردون آفتابم آرد به کمند

دندان امشب ز درد شد بس که نژند

داغیم به روی آتش از خواب سپند

گر درد چنین تیز کندش گرنه

دندان طمع ز عمر می‌باید کند

ای چرخ بر آتشم نهی همچو سپند

کز سفله طبیعتان کنی دفع گزند

ای سفله به ما مضایفه تا کی و چند

کز تست چراغ ما به بادی خرسند

بر پیل سپیدت که مبیناد گزند

شد بخت بلند هر که او دیده فکند

چون شاه جهان بر آن برآید گوئی

خورشید شد از سپیده صبح بلند

دل را ز هوس، محض کدورت مپسند

روشن کنش از زنگ تعلق یک چند

آیینه دل، آینه زانو نیست

کز وی شود آدمی به نامی خرسند