ای صاحب رای کامل و بخت بلند

سعی تو برای مال دنیا تا چند

فردا که رود جان تو از تن بیرون

اعدا همه آن مال به عشرت بخورند

ای شب،نه ز زلف اوست بر پای تو بند

پس دیر و دراز درکشیدی تا چند؟

وی صبح، تو نیستی چو من عاشق و زار

من می گریم بس است باری تو بخند!

در دست غم تو بودم ای سرو بلند

شبها به امید روز شادی خرسند

محرومی دینه من از خدمت تو

صد ساله غمم ذخیره در پیش افکند

بسیار بگفتم ای دل بد پیوند

با عشق مکوش و دل به هر عشوه مبند

ماننده مادران مرده فرزند

در دیده عالم، ابر کافور افکند

گرد آمده بودیم چو پروین یکچند

ایمن شده از فراق و از بیم گزند

مانا که نبودیم به وصلش خرسند

کایزد چو بنات نعشمان بپراکند

گرد آمده بودیم چو پروین یکچند

ایمن شده از فراق وز بیم گزند

مانا که نبودیم به وصلش خرسند

کایزد چو بنات نعشمان بپراکند

گرد آمده بودیم چو پروین یکچند

ایمن شده از فراق و از بیم گزند

مانا که نبودیم به وصلش خرسند

کایزد چو بنات نعشمان بپراکند

گرد آمده بودیم چو پروین یکچند

ایمن شده از فراق وز بیم گزند

مانا که نبودیم به وصلش خرسند

کایزد چو بنات نعشمان بپراکند

امشب منم و وصال آن سرو بلند

می را ز لبش چاشنی‌‌یی داده به قند

ای شب اگرت هزار کار است مرو

وی صبح گرت هزار شادی است مخند

گر زانک شنیده ای زمردان دو سه پند

هر چیزی را به قدر آن چیز پسند

هستند سپند و مشک یک رنگ اما

پیداست مقام مشک و مقدار سپند

هنگام وداع آمد آن سرو بلند

گریان گریان که آخر این هجران چند

او از سخنان خوش مرا دل می برد

دل در تن از آرزوی او جان می کند

هر گوهر معنی که دلم کرد پسند

تا ناطقه را ازو کنم عقدی چند

چون دید لبم بمهر حرمان در بند

آن جمله ز راه دیده بیرون افکند

گفتی که بگو حال دل غم پیوند

تا چند نهان کنی ز من؟ آخر چند؟

من با تو چه گویم؟ که همه راز دلم

خاموشی من گفت باواز بلند

دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند

آمد گل و بلبل بر او رخت افکند

ای بیهده گوی مست، بسیار مگوی

وی شوخ دهادن دریده، بر خویش مخند

ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند

از من بر خواجه بر زمین بوسی چند

گو لطف کن و مرا برآور زین بند

شکرانۀ آنرا که نیی دانشمند

منکر بودم عشق بتان را یک چند

آن انکارم مرا بدین روز افکند

چون سایه دویدم ز پسش روزی چند

وز صحبت او بسایه او خرسند

امروز چو آفتاب معلومم شد

کو سایه برین کار نخواهد افکند