بر گل چو نسیم سحری سود قدم

پوشیده نقاب غنچه بربود بدم

بر شاخ چو بو برد که گل برگی خاست

دی گربهٔ بید پنجه بگشود ز هم

چندانکه درین کهنه رباطیم بهم

بو تا نشویم از غم ایام دژم

چون میگذرد عمر بهر حال که هست

تو خواه بشادی گذران خواه بغم

در راه مراغه با گروهی مردم

کردم دل خسته بر در زنگان گُم

گفتم برخیزم از سر ملک عراق

کاشان همه گفتند بیکبار که قم

گفتم که دمم چند دهی گفت چه دم

گفتم که غمم نمی خوری گفت چه غم

گفتم که نظر درچه کنم گفت کتاب

گفتم که سخن با که کنم گفت قلم

گفتم که دمم چند دهی گفت چه دم

گفتم گه غمت چند خورم گفت چه غم

گفتم چه بود در عدمم گفت جنون

گفتم چو وجودم چه بود گفت عدم

می‌گفت به خشم

کای مردم دیدهٔ تو سقّای رهم

باز آی که تا خاک رهم آب زنی

گفتم که به چشم

من باغ ارم بر سر کویت دیدم

من روز طرب در شب مویت دیدم

ابروی کج تو راست دیدم چو هلال

فرخنده هلالی که به رویت دیده‌ام

ور صبح نفس زند ز آه سحری

برخیزم و شمع صبح را بنشانم

ای مالک روح از چه ترسی ز عدم

قدرت ز فنای جسم کی گردد کم

گر فانی فی الله شوی جاویدی

جاوید شود قطره چو پیوست به یم

هرگز نکشیدم آن سر زلف بخم

چون دال بدست خویش الا بقلم

تا ابروی تو نون و دهانت میم است

چشمم ز خیال هر دو باشد پرنم

بنگر به گل دو رنگ ای ماه عجم

یک روز زر طلا و یک روز بقم

مانند دو عاشقند بنشسته به هم

او سرخ شده ز شرم و او زرد ز غم

زآن با تو نگفته‌ام که هرگز خود را

شایستهٔ حضرت تو نشناخته‌ام

در بحر محیط هر که او غرق بود

فارغ ز وجود غرب و وز شرق بود

آن کس که نشسته بر لب دریائی

با غرقهٔ بحر ما بسی فرق بودم

این اسم غنی و اول و آخر هم

محض نسب است ای برادر فافهم

قدوس و سلام غیر نسبی می دان

این قسم تو اسم ذات می دان فاعلم

تا تو نزنی طعن کسی در عالم

زانسان که زدند قدسیان بر آدم

ایزد به زبان جمله عالم هر دم

گوید «انی اعلم ما لا تعلم »

بر حاشیه لوح جمال تو قلم

حرفی دو ز مشک سوده کرده ست رقم

هوش من ازان دو حرف مدهوش شده ست

مدهوش تو را ز رفتن هوش چه غم

چه خوش باشد که در کاشانه غم

دو همدم درد دل گویند با هم

تا بر چه نسق وجه تو زد چرخ رقم

کان شمع نظر کشیده نیکو بقلم

ای لعل تو خورده خون دلها همه دم

از آب طرب نشان دمی آتش غم

می خور که سه کاسه در سر از باده لعل

بهتر که سه تاج زر نهی بر سر هم