خورشید رخا من به کمند تو درم

بارت بکشم به جان و جورت ببرم

گر سیم و زرم خواهی ور جان و سرم

خود را بفروشم و مرادت بخرم

تا کی غم این جهان فرسوده خورم

تا چند جفای مردم سفله برم

چون خال بتان حال دلم گشت تباه

در چرخ کبودجامه خود نیست کرم

یارب گنهم تو عفو گردان به کرم

یارب تو مینداز به لطف از نظرم

من خود کیم و نام مرا خود که برد

کز من گنه آید وز لطف تو کرم

هر آینه ای که آید اندر نظرم

تمثال جمال روی او می ‌نگرم

در جام جهان نما نگاهی کردم

مجموع کمال در یکی می‌ شمرم

در هر چه نظر کنم توئی در نظرم

وین طرفه که از تو من تو را می نگرم

در روی پری رخان چو در می نگرم

جز روی تو می نیاید اندر نظرم

هر لحظه ز هر پریرخی حسن رخت

بردیده کند جلوه به وجه دگرم

گر در سفرم تویی رفیق سفرم

ور در حضرم تویی انیس حضرم

هر جا که نشینم و به هر جا گذرم

جز تو نبود هیچ مراد دگرم

گفتم که هوای او برون شد ز سرم

از خاک درش درد سر خود ببرم

لیکن چو به حال خویش درمی نگرم

صد بار گرفتارتر از پیشترم

گر بیدارم اسیر صد شور و شرم

ور در خوابم ز عقل و دین بی خبرم

هرگه که به حال خویشتن درنگرم

خواهم که لباس عمر بر خود بدرم

ای آنکه ز گل تازه تری در نظرم

با خط تو منت ریاحین نبرم

پیش تو گل و لاله و نسرین چه بود

من این سه قماش را بیکجو نخرم

هرچند که در باغ تو بی‌برگ و برم

چون شاخ بریده بی‌نوای ثمرم

در شهر محبت تو این بس هنرم

کز بهر جمال عفوت آیینه‌گرم

ای آن که روی به کوی بیداد گرم

چون باز آیی مپرس اینجا خبرم

جایی دگرم بجو که تا آمدنت

خواهد برون اشک به جای دگرم

چون شمع بود داغ جنون تاج سرم

آتش به جهانی زده مژگان ترم

عیبی نبود هست کساد ارگهرم

عیبم همه این است مه صاحب هنرم

خاک درِ تو چو سرمه در دیده برم

وانگه به نظر پردهٔ افلاک درم

تو با من و رحم نه که در من نگری

من با تو و زهره نی که در تو نگرم

ای عکس رخ تو داده نورِ بصرم

تا در رخ تو به نور تو می‌نگرم

گفتی منگر به غیر ما آخر کو

غیر تو کسی که آید اندر نظرم

خاک درِ تو چو سرمه در دیده برم

وانگه به نظر پردهٔ افلاک درم

ای عکس رخ تو داده نورِ بصرم

تا در رخ تو به نور تو می‌نگرم

گز در بر آن جان جهان تحفه برم

یعنی که اگر شبی نیائی ببرم

من وصلت را به عالمی نفروشم

هجرانت را گزی بگوزی نخرم